JW subtitle extractor

To już siódme takie sprawozdanie
od wybuchu pandemii.
Tym razem skierujemy je
do wyjątkowej grupy —
do was, kochani młodzi.
Jak sobie radzicie?
Chcemy was pochwalić za to,
że jesteście aktywni w służbie
i nie ograniczacie się tylko do
obecności na zebraniach i czytania Biblii.
W okresie pandemii wielu z was
nawet przyjęło chrzest!
Jesteśmy z was ogromnie dumni.
Z drugiej jednak strony
bardzo się o was martwimy.
Słyszeliśmy, że wielu z was
ciężko znosi to,
że swoich przyjaciół widujecie
tylko na ekranie,
a nie możecie się z nimi
spotykać osobiście.
Niektórym z was brakuje
dawnego codziennego życia.
Często nawet nauka
wygląda teraz zupełnie inaczej.
Rozumiemy, że to może być
dla was trudny okres.
Nie jesteście sami.
Z podobnymi trudnościami
zmaga się wielu młodych ludzi.
Obejrzyjcie ten filmik i zastanówcie się,
czy macie podobne odczucia jak te osoby.
Czasem nachodzą mnie negatywne myśli
i wydaje mi się, że ten koronawirus
nigdy nie zniknie.
Mój rozkład zajęć totalnie się zmienił.
Sytuacja jest bardzo dziwna.
Na początku po prostu
całymi dniami sobie siedziałam,
nic nie robiłam i tęskniłam
za spotkaniami z przyjaciółmi.
Późno chodziłem spać i późno wstawałem,
przez co dni zaczęły mi się zlewać.
Bardzo mi przeszkadzało to,
że nie mogę się widywać z przyjaciółmi.
Teraz spędzam więcej czasu z rodziną
i to sprawia, że częściej
jestem rozdrażniona.
Dzieciaki w moim wieku
są teraz niespokojne,
gdy rodzice chodzą do pracy.
Boją się, że mogą się tam zarazić.
Najbardziej się bałam,
że mogę zarazić rodzinę —
zwłaszcza moich dziadków.
Gdy zamknęli szkoły,
trudno mi było uczyć się w domu.
Czułam się przytłoczona i w końcu
nie byłam w stanie robić niczego.
Ciężko mi było głosić przez telefon,
bo się bałam, jak ludzie będą reagować.
Głoszenie przez telefon jest dla mnie
straszniejsze niż pisanie listów.
Głosiłem znacznie mniej
i bardzo mnie to smuciło.
Gdy nam powiedzieli,
że nie będziemy mieć zebrań w Sali,
dla mnie to było tak, jakbym
nie mogła się już widywać z rodziną.
Naprawdę tęskniłam za kontaktem
z braćmi i siostrami ze zboru.
Czy niektóre te wypowiedzi pasują
do ciebie i twojej rodziny?
Zastopuj ten materiał
i pomyśl o tym przez chwilę
lub porozmawiaj o tym z bliskimi.
Na przykład zastanówcie się,
która z tych trudności
najbardziej was dotknęła?
Mamy nadzieję, że mieliście ciekawą rozmowę
o wyzwaniach, z którymi się zmagacie.
Współczujemy wam.
Jehowa też.
On wie, że przechodzicie trudny okres,
i obiecał nam pomagać.
Przeczytajmy Jego obietnicę z Izajasza 41:10.
Izajasza 41:10:
Czy zwróciliście uwagę?
Jehowa trzyma was za rękę
i nie puści jej nawet w czasie tej pandemii.
On może wam dać siły potrzebne do tego,
żeby kontrolować myśli
i jak najlepiej wykorzystywać obecne warunki.
W kolejnym filmiku posłuchajcie,
co pomaga innym w radzeniu sobie
z tymi trudnościami.
Jeśli ktoś ma trudne chwile,
to zachęciłbym go,
żeby nie myśleć o tym,
czego teraz nie można robić,
ale szukać nowych możliwości.
Zrobiłam sobie plan, który pomógł mi
lepiej organizować każdy dzień.
Spisałam sobie, co muszę zrobić,
i to mi bardzo pomogło.
Postanowiłem, że będę studiował —
nie dlatego, że tego chcą rodzice,
ale żeby móc służyć Jehowie.
To mi poprawiło nastrój.
Gdy czuję się sfrustrowana albo mi się nudzi,
pomaga mi robienie czegoś kreatywnego.
Kreatywność pomogła mi zobaczyć,
że nie muszę być cały czas z przyjaciółmi.
Więc zaczęłam malować, szyć,
uczyć się języka obcego,
grać na instrumencie,
a w dodatku więcej gotuję i piekę.
Kłótnie z bratem — no tak, zdarzają się.
Ale kiedy zawozimy innym jedzenie
albo coś dla nich robimy,
obaj czujemy się lepiej
i bardziej się lubimy.
Pogadaj z rodzicami, bo im więcej
coś w sobie dusisz, tym gorzej się czujesz.
Nie bój się pogadać z kimś o swoich uczuciach.
To nie jest słabość, ale dowód siły.
Niezależnie od tego, jakie masz odczucia —
nawet jeśli czasem sama ich nie rozumiesz —
powiedz o nich Jehowie.
On zawsze ci pomoże
w najodpowiedniejszym momencie.
Porozmawiałem z rodzicami.
Podsunęli mi kilka praktycznych pomysłów,
jak mógłbym spędzać w służbie więcej czasu —
na przykład pisać listy
albo umawiać się z innymi na ich studia.
Udało mi się porozmawiać o Jehowie
z koleżanką z klasy.
Podłączyła się na nasze zebranie w ZOOM-ie
i nawet zgłosiła się na studium Strażnicy,
z czego bardzo się ucieszyłam.
W czasie tej pandemii
na świecie wiele się zmieniło,
ale nie musimy się niczego bać.
Nie jesteś sam.
Przechodzimy przez to razem.
Jehowa jest z nami.
Z Jehową nam się uda
i będziemy mogli żyć w pięknym raju.
Czy w tych wypowiedziach
usłyszałeś coś, co może ci pomóc?
Jakie podpowiedzi mogłyby zadziałać
w twojej sytuacji?
Zrób pauzę w odtwarzaniu
tego materiału i przemyśl to
albo porozmawiaj o tym ze swoją rodziną.
Damy wam chwilę.
Czy wpadliście na jakieś ciekawe pomysły?
Jestem pewien, że tak!
Jeden z najlepszych sposobów radzenia sobie
z tą pandemią podano w Filipian 1:10.
Czytamy tu:
A co tak naprawdę się liczy?
To podstawowe sprawy —
czytanie Biblii, modlitwa,
służba kaznodziejska
i oczywiście rodzinne wielbienie Boga.
A studium osobiste?
Ono też się liczy!
Książki Pytania młodych ludzi omawiają świetne tematy,
które mogą być teraz bardzo na czasie.
Niektórzy młodzi zaczęli czytać życiorysy.
Jedna młoda siostra czyta
jeden taki życiorys dziennie.
Przypomina to podróżowanie dookoła świata
i słuchanie opowieści o tym,
jak inni sobie radzili z trudnościami.
Takie artykuły znajdziecie
w BIBLIOTECE INTERNETOWEJ Strażnicy.
Wpiszcie w polu wyszukiwania „życiorysy”.
I kolejna sprawa do przemyślenia:
Co można zrobić, gdy czujemy się samotni?
Pamiętajcie, co napisano w Przysłów 18:1.
Czytamy tam:
Jeśli czujecie się osamotnieni,
okażecie „praktyczną mądrość”,
gdy będziecie szukali towarzystwa innych.
Przekonacie się, że ciekawa rozmowa
z przyjaciółmi ze zboru lub wspólny śmiech —
nawet tylko przez telefon —
jest bardzo skutecznym lekarstwem.
Kolejnym sposobem
okazywania „praktycznej mądrości”
jest uczenie się z przykładu
innych młodych osób.
Niektórzy młodzi są więzieni za swoją wiarę,
a inni czekają na rozprawę w sądzie.
Co im pomaga?
Dowiemy się tego z wywiadu
z siostrą Darią Dułową z Rosji.
Miała zaledwie 18 lat,
gdy do jej domu wtargnęła policja,
a władze zaczęły śledztwo
przeciwko niej i jej mamie.
Policjanci wdarli się do naszego domu
1 sierpnia 2018 roku.
Czułam wtedy taką mieszankę strachu i szoku.
Policjanci powiedzieli mojej mamie,
że trzeba mnie ratować,
bo inaczej nie będę miała żadnej przyszłości,
żadnej pracy, żadnej rodziny — niczego.
Postawili mi zarzuty
i sąd uznał mnie za winną.
Mamę skazali na dwa lata,
a mnie na rok więzienia w zawieszeniu.
Wkrótce potem znowu mnie oskarżyli
i teraz jestem sądzona po raz drugi.
Bałam się, że mama i ja
znajdziemy się w więzieniu.
Żeby się nieco uspokoić,
postanowiłam więcej studiować.
Dzięki temu nawet gdybym trafiła za kratki,
to miałabym nad czym rozmyślać.
Zachęcił mnie werset z 2 Kronik 20:17:
„Zajmijcie pozycje, stójcie i patrzcie,
jak Jehowa zapewnia wam wybawienie”.
To znaczy, że mamy nie tylko
przerzucić swoje problemy na Jehowę,
ale też czekać, aż On zadziała.
Na kongresie, który odbył się
niedługo przed tym nalotem policji,
była ciekawa myśl o tym, że ludzie
w 80 procentach składają się z wody.
Więc jak mnie zabrali do pokoju przesłuchań,
usiadłam i spojrzałam na śledczego.
I w wyobraźni namalowałam sobie na nim linię
i w 80 procentach napełniłam go wodą.
Kiedy on zaczął mnie przekonywać:
„Dasza, rujnujesz swoją przyszłość”,
ja widziałam tylko, jak napełnia się wodą.
Mówiąc krótko, jego groźby
nie robiły na mnie wrażenia.
W czasie tych prób czułam wsparcie Jehowy,
więc już się nie boję kolejnych.
Jestem pewna,
że Jehowa będzie mi pomagał.
Może to nie będzie taka pomoc,
jakiej bym się spodziewała,
ale wiem, że to, co Jehowa zrobi,
przysporzy Mu chwały.
To mi gwarantuje,
że ze mną wszystko będzie ok.
Czy to nie zachęcające,
jak Daria niezłomnie broni swojej wiary?
Cieszę się, że mogłem
się do was zwrócić, młodzi,
ale na koniec chciałbym
jeszcze coś powiedzieć reszcie rodziny,
bo ta pandemia oznacza wyzwania
również dla nich.
Rodzice, wielu z was jest zajętych
bardziej niż kiedykolwiek —
pomagacie dzieciom
uczącym się zdalnie z domu,
a jednocześnie pracujecie, utrzymujecie rodzinę
i angażujecie się w zajęcia duchowe.
Staracie się dobrze wywiązać
ze wszystkich zadań.
Kochamy was za to
i Jehowa też was kocha.
Pomocą w przetrwaniu tego okresu
jest trzymanie się dobrych zwyczajów duchowych.
Rodzice, dziękujemy wam za to,
że regularnie prowadzicie rodzinne wielbienie.
A może od czasu do czasu moglibyście na nie
zaprosić dalszych krewnych lub przyjaciół
za pośrednictwem wideokonferencji
lub przez telefon?
Będą się z tego bardzo cieszyć,
a i wam się to spodoba.
To dla nas wielka radość,
że w tym czasie wszyscy młodzi
starają się trzymać blisko Jehowy.
Mimo tego, co się dzieje dookoła,
wy wciąż robicie duchowe postępy.
Jesteśmy z was bardzo dumni
i możecie być też pewni,
że to samo odczuwa Jehowa.
Pragniemy wszystkich was zapewnić o tym,
że Ciało Kierownicze darzy was głęboką miłością.
To była audycja JW Broadcasting
z Biura Głównego Świadków Jehowy!

Sprawozdanie Ciała Kierowniczego nr 7/2020