JW subtitle extractor

„Służcie Jehowie z radością” —
czytamy w Psalmie 100:2.
Tak, Jehowa chce,
żebyśmy się radowali.
I daje nam dużo powodów do radości.
Dał nam życie, które jest piękne.
Dał nam Biblię, która
uczy, jak cieszyć się życiem.
Dzięki Niemu mamy
najróżniejsze radosne przeżycia.
Więc Jehowa jest Bogiem,
który daje radość.
Natomiast Szatan nie chce, żeby służba
dla Jehowy sprawiała nam radość.
Dlaczego?
Dobrze wie, że radość pomaga
nam wytrwale głosić i nauczać —
a zależy mu na tym,
żebyśmy przestali to robić.
Dlatego próbuje
odebrać nam radość —
czasem przez jawny sprzeciw,
a czasem przez presję
ze strony otoczenia i rodziny.
Szatan chciałby też,
żebyśmy zamiast na służbie
skupiali się na zdobywaniu
niepotrzebnych rzeczy materialnych.
Chce, żebyśmy myśleli,
że im więcej będziemy mieć,
tym trwalsza będzie nasza radość.
Ale to kłamstwo.
Te metody Szatana to nic nowego.
Gdy będziemy czytać fragmenty
z Ksiąg Ezdrasza, Aggeusza i Zachariasza,
spróbujmy wychwycić, co może
nam pomóc „służyć Jehowie z radością”.
Zwróćmy uwagę, co wtedy
dawało sługom Jehowy radość,
a co im ją odbierało.
I zastanówmy się, dlaczego i jak my możemy
odczuwać „radość Jehowy” obecnie,
nawet w trudnych
do zniesienia warunkach.
Ezdrasz, kapłan i przepisywacz
Prawa Mojżeszowego
spisał Księgę nazwaną od jego imienia.
Kontynuuje w niej historię
Izraela z 2 Księgi Kronik,
którą najprawdopodobniej też spisał.
Jest 537 rok p.n.e.
i wielu Żydów ma wrócić do Judy.
Izraelici spędzili za bałwochwalstwo
70 lat w niewoli babilońskiej.
To była gorzka lekcja,
ale jako naród już nigdy więcej
nie uwikłali się w bałwochwalstwo.
Teraz nadszedł czas na to, żeby przywrócić
czyste wielbienie w Jerozolimie.
To sprawozdanie obejmuje okres
panowania kilku perskich władców.
Pierwszym z nich był król Cyrus.
Księga Ezdrasza rozpoczyna się
radosnym wydarzeniem.
Otwórzmy i przeczytajmy Ezdrasza 1:1-6.
W pierwszym roku Cyrusa,
króla Persji —
żeby się spełniła zapowiedź Jehowy
przekazana przez Jeremiasza —
Jehowa skłonił Cyrusa
do ogłoszenia po całym królestwie słów,
które ten utrwalił na piśmie:
Tak mówi Cyrus, król Persji:
„Jehowa, Bóg niebios,
dał mi wszystkie królestwa ziemi
i polecił zbudować dla Niego
dom w Jerozolimie, która jest w Judzie.
Ktokolwiek z was należy do Jego ludu,
niech Bóg będzie z nim.
Niech wyrusza do Jerozolimy w Judzie
i odbudowuje dom Jehowy, Boga Izraela.
On jest prawdziwym Bogiem,
którego dom był w Jerozolimie.
Każdy Żyd, gdziekolwiek
mieszka jako cudzoziemiec,
ma otrzymać wsparcie
od swoich sąsiadów.
Niech dadzą mu srebro, złoto,
różne przedmioty, zwierzęta,
a także dobrowolne ofiary
na dom prawdziwego Boga,
który znajdował się w Jerozolimie”.
Wtedy głowy rodów z plemienia Judy
i Beniamina oraz kapłani i Lewici —
każdy, kogo pobudził
do tego prawdziwy Bóg —
przygotowali się, żeby pójść
i odbudować dom Jehowy,
który znajdował się w Jerozolimie.
Wszyscy sąsiedzi wsparli ich,
dając im sprzęty ze srebra i złota,
różne przedmioty,
zwierzęta i kosztowne rzeczy,
nie licząc dobrowolnych
ofiar na dom Boga.
Wyobraźcie sobie!
Jehowa pozwala Żydom wrócić
do kraju, żeby odbudowali świątynię —
i to z polecenia samego króla Cyrusa.
Wielu Żydów z radością
podejmuje się tego zadania.
Ci, którzy z różnych
powodów nie mogą wrócić,
wspierają to przedsięwzięcie materialnie.
Prawdopodobnie wczesną
wiosną 537 roku
prawie 50 000 Izraelitów
opuszcza Babilon.
Prowadzą ich arcykapłan Jeszua,
znany też jako Jozue,
i wyznaczony przez Cyrusa
namiestnik Zerubbabel.
Gdy wczesną jesienią docierają
do Judy, są bardzo szczęśliwi!
Ale jak mają zachować tę radość?
Zwróćmy uwagę, co zrobili,
jak tylko się tam osiedlili.
Przeczytajmy Ezdrasza 3:1-6:
Gdy nastał miesiąc siódmy i Izraelici
mieszkali już w swoich miastach,
wszyscy jak jeden mąż
zebrali się w Jerozolimie.
Jeszua, syn Jehocadaka, i inni kapłani
oraz Zerubbabel, syn Szealtiela, i jego bracia
zabrali się do pracy
i zbudowali ołtarz dla Boga Izraela,
żeby składać na nim
ofiary całopalne —
zgodnie z tym, co jest napisane
w Prawie Mojżesza, sługi prawdziwego Boga.
Chociaż bali się okolicznych narodów,
wznieśli ołtarz tam, gdzie stał poprzednio,
i zaczęli na nim składać poranne
i wieczorne ofiary całopalne dla Jehowy.
Potem według tego, co jest napisane
w Prawie, obchodzili Święto Szałasów,
podczas którego codziennie składali
wymaganą liczbę ofiar całopalnych.
Oprócz stałych ofiar całopalnych
składali też ofiary z okazji nowiu
i wszystkich świąt ku czci Jehowy
oraz dobrowolne ofiary od każdego,
kto chętnie przynosił je dla Jehowy.
Zaczęli składać Jehowie całopalenia
od pierwszego dnia miesiąca siódmego,
mimo że fundament świątyni Jehowy
nie był jeszcze położony.
Czy zauważyliście,
że Żydzi przywrócili wielbienie Jehowy,
„chociaż bali się okolicznych narodów”?
Dzięki temu, że byli odważni,
ten okres był bardzo radosny.
Było dokładnie tak,
jak powiedział Mojżesz,
kiedy polecił Izraelitom
obchodzić Święto Szałasów:
„I będziecie się radować”!
W następnym roku odważnie
i z radością położyli fundament świątyni.
Przeczytajmy o tym w Ezdrasza 3:10-13:
Kiedy budowniczowie położyli
fundament świątyni Jehowy,
kapłani w swoich urzędowych
szatach ustawili się tam z trąbami,
a synowie Asafa, Lewici, z czynelami,
żeby wysławiać Jehowę według
wskazówek Dawida, króla Izraela.
Zaczęli dziękować Jehowie
i Go wysławiać, śpiewając na zmianę słowa:
„Bo jest dobry, bo Jego lojalna
miłość do Izraela trwa wiecznie”.
A cały lud wznosił głośne okrzyki,
wychwalając Jehowę,
ponieważ położono
fundament domu Jehowy.
Wielu kapłanów, Lewitów
i głów rodów —
starszych ludzi, którzy widzieli
poprzedni dom — głośno płakało,
gdy patrzyło, jak powstaje
fundament tego domu.
A wielu innych na cały głos
wykrzykiwało z radości.
Nie dało się odróżnić
okrzyków radości od płaczu.
Ludzie krzyczeli tak głośno,
że było ich słychać z daleka.
Niektórzy najstarsi
Żydzi nie mogli uwierzyć,
że ta świątynia mogłaby
dorównać chwale świątyni Salomona.
Ale radosne okrzyki
pozostałych zagłuszyły ich płacz.
Jednak ludzie z okolicznych
narodów nie podzielali ich radości
i przebiegle chcieli im ją odebrać.
Zobaczmy, w jaki sposób —
Ezdrasza 4:1-3:
Gdy wrogowie plemion Judy
i Beniamina usłyszeli,
że ci, którzy wrócili z wygnania,
budują świątynię dla Jehowy, Boga Izraela,
natychmiast przyszli do Zerubbabela
i do głów rodów i powiedzieli:
Chcemy budować razem z wami,
bo my też oddajemy cześć waszemu Bogu
i składamy Mu ofiary od dni Asarhaddona,
króla Asyrii, który nas tu sprowadził.
Jednak Zerubbabel, Jeszua i pozostali
z głów rodów Izraela odpowiedzieli im:
Nie macie prawa budować
z nami domu dla naszego Boga.
Sami zbudujemy dom
dla Jehowy, Boga Izraela,
tak jak nakazał nam Cyrus, król Persji.
Zerubbabel domyślał się, co chcą zrobić,
i dostrzegł ich złe pobudki.
Gdy odrzucił ich propozycję, zaczęli
przeszkadzać Żydom w odbudowie świątyni.
Przeczytajmy wersety od 4 do 7:
Odtąd mieszkańcy tej ziemi ciągle zniechęcali
Judejczyków i osłabiali ich zapał do budowy.
Aby udaremnić ich plany, wynajmowali
przeciwko nim doradców
przez wszystkie dni króla Cyrusa aż do czasu
panowania nad Persją króla Dariusza.
Na początku rządów Aswerusa napisali
skargę na mieszkańców Judy i Jerozolimy.
A za rządów Artakserksesa,
króla Persji, Biszlam, Mitredat, Tabeel
i jego współpracownicy
napisali do króla list.
Przetłumaczyli go na język aramejski
i napisali aramejskimi literami.
Zobaczmy, co wysoki
urzędnik państwowy Rechum
i inni wrogowie Izraela napisali do króla.
O ich fałszywych zarzutach możemy
dowiedzieć się z Ezdrasza 4:11-16:
To jest odpis ich listu:
Do króla Artakserksesa —
od twoich sług, ludzi z Zarzecza:
Niech ci będzie wiadome, królu,
że Żydzi, którzy przybyli do nas
od ciebie, są w Jerozolimie.
Odbudowują to buntownicze
i niegodziwe miasto.
Kończą stawiać jego mury
i naprawiają fundamenty.
Wiedz też, królu, że jeśli to miasto
zostanie odbudowane i mury będą już stały,
to jego mieszkańcy
nie będą płacić ani podatku,
ani daniny, ani cła, przez co
królewskie skarbce poniosą straty.
A ponieważ jemy sól z pałacu,
nie możemy obojętnie patrzeć,
jak cierpią interesy króla.
Dlatego posyłamy królowi tę wiadomość.
Niech przejrzą
kroniki twoich przodków,
a dowiesz się z nich, że to miasto
jest miastem buntowniczym
i zagraża interesom
królów oraz prowincji.
Mieszkają w nim ludzie, którzy
od dawien dawna wszczynają rebelie.
Właśnie z tego powodu
zostało ono zniszczone.
Powiadamiamy cię, królu,
że gdy to miasto zostanie odbudowane
i jego mury będą już stały,
to stracisz władzę
nad terytorium Zarzecza.
Czy te fałszywe zarzuty
nie brzmią znajomo?
Czasami nasi wrogowie
mówią podobne rzeczy o nas:
„Nie płacą podatków.
Działają wbrew interesom państwa.
Buntują się i podburzają innych.
Nie słuchają poleceń”.
Oczywiście to wszystko
jest wyssane z palca!
Wtedy te zarzuty odniosły skutek:
Król kazał przerwać prace
i odbudowa świątyni się zatrzymała.
Jakie to przykre!
Zaraz po powrocie Żydzi nie pozwolili,
żeby strach przed człowiekiem
powstrzymał ich od służenia Jehowie.
Ale teraz ulegli.
Obecnie wielu z nas styka się
z coraz większym sprzeciwem.
Ale pójście na kompromis
albo poddanie się
nigdy nikogo nie uszczęśliwiło —
wręcz przeciwnie.
To dochowywanie wierności daje radość,
nawet wobec brutalnych prześladowań.
Ale jak to możliwe?
Posłuchajmy przykładu z życia.
Wyobraźmy sobie matkę z córką
otoczone przez tłum wściekłych mężczyzn
żądających, żeby wykupiły
legitymacje partyjne.
Co zrobią nasze siostry?
Gdyby uległy i kupiły legitymacje,
prześladowcy byliby szczęśliwi.
Ale siostry czułyby się
później okropnie,
wiedząc, że zawiodły
swojego niebiańskiego Ojca.
Siostry nie uległy.
Oczywiście nie podobało im się to,
że zostały wyśmiane i skrzywdzone.
Ale udało im się zachować
czyste sumienie.
I czuły głęboką radość, która wynikała z tego,
że dochowały wierności Jehowie.
A co z Żydami z czasów Ezdrasza?
Wielu musiało zostawić
wygodne życie w Babilonie,
żeby wybrać się w męczącą
wędrówkę do Judy.
Po jakichś 14 latach
ciągłego sprzeciwu —
od położenia fundamentów
świątyni aż do wydania zakazu —
Żydzi stracili zapał do pracy.
Niby składali Jehowie ofiary,
ale nie robili tego, co nakazał im zrobić —
nie skończyli odbudowy świątyni!
Kiedy napotkali opór, tłumaczyli sobie,
że jeszcze nie nadszedł wyznaczony
przez Jehowę czas na dokończenie prac.
Najwyraźniej nawet namiestnik Zerubbabel
i arcykapłan Jozue potrzebowali zachęt.
W tym celu Jehowa
posłał proroka Aggeusza.
Zwróćmy teraz uwagę na pierwszy
rozdział Księgi Aggeusza.
Wyraźne i dobitne przesłanie jego słów,
które przekazał w ciągu
jakichś czterech miesięcy,
trafiło prosto w sedno problemu.
Przeczytajmy Aggeusza 1:2-11:
Oto co mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
„Ten lud powtarza: ‚Jeszcze nie nadszedł
czas na budowę domu Jehowy’ ”.
Jehowa znów przemówił
za pośrednictwem proroka Aggeusza:
„Czy czas na to, żebyście wy mieszkali
w domach wyłożonych drewnianą okładziną,
gdy ten dom leży w gruzach?
Oto co mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
‚Rozważcie w sercu swoje drogi.
Siejecie dużo ziarna,
ale zbieracie niewiele.
Jecie, ale nie do syta.
Pijecie, ale nie możecie
ugasić pragnienia.
Ubieracie się, ale nie jest wam ciepło.
A gdy ktoś najmuje się do pracy,
to skutek jest taki, jakby odkładał
zarobki do dziurawego worka’.
Oto co mówi Jehowa,
Bóg Zastępów:
‚Rozważcie w sercu swoje drogi.
Idźcie w góry, sprowadźcie stamtąd
drewno i zbudujcie mi dom,
który będzie mnie cieszył
i przysporzy mi chwały’ — mówi Jehowa.
‚Spodziewacie się dużo,
a otrzymujecie niewiele.
Gdy przynosicie to do domu, sprawiam,
że to ulatuje jak za podmuchem wiatru.
Dlaczego tak się dzieje?’ —
pyta Jehowa, Bóg Zastępów.
‚Bo mój dom leży w gruzach, a wy wszyscy
krzątacie się wokół swoich domów.
Dlatego niebo nad wami wstrzymało rosę
i ziemia przestała wydawać plon.
Sprowadziłem suszę na wasze pola i góry,
tak iż brakuje zboża, młodego wina, oliwy
i wszystkiego, co może rodzić ziemia.
Cierpią zarówno ludzie, jak i zwierzęta
i wszelki trud waszych rąk idzie na marne’ ”.
Jehowa porównuje wysiłki skupionych
na sobie Żydów do wysiłków pracownika,
który wkłada swoje zarobki
do worka nadgryzionego przez mole.
Żydzi zaniedbują dom Jehowy,
dlatego On im nie błogosławi.
Rezultaty ich pracy są niewielkie,
a w ich życiu brakuje radości.
Najwyraźniej niektórzy próbowali wypełnić
tę pustkę przez upiększanie swoich domów.
Ale rzeczy materialne nie są w stanie
zaspokoić potrzeb duchowych.
Czy widzimy tu przestrogę dla siebie?
To normalne, że lubimy ładne rzeczy.
Ale rzeczy materialne nie mogą nam dać
prawdziwej i trwałej radości,
zwłaszcza jeśli zdobywamy
je kosztem służby dla Jehowy.
Pamiętamy wnioski z Psalmu 127:1:
„Jeżeli Jehowa nie buduje domu,
na próżno trudzą się przy nim budowniczowie”.
Z drugiej strony, gdy niesamolubnie
‛szukamy najpierw Królestwa oraz Bożej prawości’,
Jehowa daje nam wszystko, czego naprawdę
potrzebujemy, i to w odpowiednim czasie.
W Przysłów 10:22 czytamy:
„Tym, co wzbogaca,
jest błogosławieństwo Jehowy,
a On nie dokłada
do niego żadnego bólu”.
Ale czy odbudowana świątynia
naprawdę odzyska dawną chwałę,
wbrew temu, co myślą niektórzy?
Jehowa zapewnia przez proroka Aggeusza,
że chwała tej świątyni będzie nawet większa.
Czytajmy dalej, Aggeusza 2:3-9:
„Czy ktoś z was widział
ten dom w dawnej chwale?
A jak wygląda on teraz?
Czy nie uważacie, że w porównaniu
z tamtym nic nie znaczy?
Ale nabierz odwagi,
Zerubbabelu” — mówi Jehowa.
„Nabierz odwagi i ty, arcykapłanie Jozue,
synu Jehocadaka.
Nabierzcie odwagi, wszyscy
mieszkańcy tej ziemi” — mówi Jehowa.
„I pracujcie. Bo ja jestem z wami” —
oświadcza Jehowa, Bóg Zastępów.
„Pamiętajcie, co wam obiecałem,
gdy wyszliście z Egiptu.
Mój duch jest pośród was.
Nie bójcie się”.
Oto co mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
„Jeszcze raz — za krótką chwilę —
potrząsnę niebem i ziemią,
morzem i suchym lądem.
Potrząsnę wszystkimi narodami i kosztowności
ze wszystkich narodów wejdą do tego domu,
a ja napełnię go chwałą” —
mówi Jehowa, Bóg Zastępów.
„Srebro i złoto jest moje” —
oświadcza Jehowa, Bóg Zastępów.
„Przyszła chwała tego domu
będzie większa niż dawna” —
mówi Jehowa, Bóg Zastępów.
Tak, jeśli Stwórca i Władca całego
wszechświata oznajmia swoje zamierzenie,
kto albo co może Go powstrzymać
przed zrealizowaniem go?
Absolutnie nic ani nikt!
Słowa Jehowy są jasne i jednoznaczne.
Jednak repatrianci
potrzebują kolejnych zachęt.
Jehowa posyła anioła do kolejnego
proroka, Zachariasza.
Otwórzmy teraz Zachariasza 1:12-16
i przeczytajmy wspólnie,
co pokrzepiającego anioł przekazał Izraelitom.
Księga Zachariasza 1:12-16:
Anioł Jehowy rzekł wtedy:
Jehowo, Boże Zastępów, jak długo jeszcze
będziesz odmawiał miłosierdzia Jerozolimie
i miastom judzkim, na które
byłeś oburzony przez 70 lat?
Jehowa odpowiedział aniołowi,
który ze mną rozmawiał,
życzliwymi, pocieszającymi słowami.
Wówczas anioł powiedział do mnie:
Ogłoś: „Tak mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
‚Z gorliwością, wielką gorliwością, stanę
w obronie Jerozolimy, w obronie Syjonu.
Jestem bardzo oburzony
na narody zaznające spokoju.
Bo byłem zagniewany
na swój lud tylko trochę,
a one potraktowały go bardzo surowo’.
Dlatego tak mówi Jehowa:
‚Wrócę do Jerozolimy
i okażę jej miłosierdzie’.
‚Zostanie w niej odbudowany mój dom’,
oświadcza Jehowa, Bóg Zastępów,
‚nad Jerozolimą zostanie
rozciągnięty sznur mierniczy’ ”.
W swoich dalszych
słowach anioł podkreśla,
jak bardzo Jehowa
będzie strzegł swoich sług.
Zajrzyjmy do rozdziału 2:7-9:
Przybywaj, Syjonie!
Uciekajcie, wy, którzy
mieszkacie u córki babilońskiej.
Bo tak mówi Jehowa, Bóg Zastępów,
który po tym, jak został okryty chwałą,
posłał mnie do narodów,
które was łupiły:
„Kto dotyka was,
dotyka źrenicy mojego oka.
Podniosę na nie rękę i same
staną się łupem swoich niewolników”.
A wy się przekonacie,
że posłał mnie Jehowa, Bóg Zastępów.
Czy pozwoliłbyś komuś
włożyć palec do twojego oka?
Oczywiście, że nie!
Tak samo Jehowa nie pozwoli
przeciwnikom skrzywdzić Izraelitów.
Potem, w Zachariasza 3:1, 2,
anioł wyjawia, jaki potężniejszy
wróg stoi za tym sprzeciwem.
Potem pokazał
mi arcykapłana Jozuego —
który stał przed aniołem Jehowy —
oraz Szatana, który stał
po jego prawej stronie,
żeby mu się przeciwstawiać.
Wtedy anioł Jehowy
rzekł do Szatana:
Niech cię zgani Jehowa, Szatanie!
Tak, niech cię zgani Jehowa —
Ten, który wybrał Jerozolimę.
Czy Jozue nie jest kawałkiem
drewna wyrwanym z ognia?
Czy chodzi po prostu o to,
żeby Izraelici uwierzyli we własne siły?
Wręcz przeciwnie!
Muszą pamiętać, że tylko z pomocą Jehowy
będą w stanie czegokolwiek dokonać.
Posłuchajmy dalszych słów anioła
do Zachariasza 4:6 i 7:
Oto słowa Jehowy do Zerubbabela:
„‚Nie dzięki wojsku,
nie dzięki ludzkiej sile,
lecz dzięki mojemu duchowi
to wszystko się stanie’.
Tak mówi Jehowa, Bóg Zastępów.
Czym ty jesteś, wielka góro
stojąca przed Zerubbabelem?
Staniesz się równiną.
On położy kamień szczytowy
świątyni i ludzie będą wykrzykiwać:
‚Jaki wspaniały!
Jaki wspaniały!’ ”.
Słowa Jehowy przekazane przez Jego
dwóch proroków dodały Izraelitom sił.
Przestali wątpić w pomoc Jehowy
i wznowili prace przy odbudowie świątyni.
Jak można było się spodziewać,
wrogowie pod przewodnictwem Tattenaja
i Szetar-Bozenaja też wkroczyli do akcji.
Wróćmy do Księgi Ezdrasza
i przeczytajmy rozdział 5:3-5:
Wówczas przybył do nich
namiestnik Zarzecza Tattenaj
oraz Szetar-Bozenaj
i ich współpracownicy.
Zapytali:
Kto wam wydał nakaz, żebyście budowali
ten dom i dokończyli tę konstrukcję?
Zapytali też:
Jak się nazywają ludzie, którzy
pracują przy tej budowie?
Ale Bóg czuwał nad żydowskimi starszymi
i nikt nie mógł ich powstrzymać.
W tym czasie wysłano wiadomość do Dariusza,
a on przysłał w tej sprawie oficjalne pismo.
Mamy więc kolejną lekcję dla nas:
Jeśli mimo sprzeciwu odważnie służymy
Jehowie, On błogosławi naszym staraniom
i dodaje nam sił,
żebyśmy mogli dalej to robić.
Jednak na razie Żydzi muszą kontynuować
pracę przy świątyni pod zakazem.
Ale król, który go wydał,
zostaje zamordowany
zaledwie po siedmiu
miesiącach panowania.
Tattenaj i jego współpracownicy mają teraz
do czynienia z nowym królem, Dariuszem I.
Chcą donieść na Żydów i próbują wykorzystać
słowa Zerubbabela przeciwko niemu samemu —
na przykład to, jak powiedział, że król Cyrus
wydał nakaz odbudowania świątyni.
Proszą króla Dariusza, żeby sprawdził,
czy naprawdę tak było.
Dariusz każe więc
przeszukać archiwa.
Co postanowi król Dariusz?
Czy wzbudzona na nowo wiara Żydów
i ich motywacja do działania da im radość?
Czy raczej oznacza kolejne kłopoty?
Dariusz dowiaduje się, że Cyrus
rzeczywiście nakazał odbudowę świątyni.
W Ezdrasza 6:6-12 znajdujemy
surową odpowiedź Dariusza.
Dlatego Tattenaju, namiestniku Zarzecza,
i Szetar-Bozenaju oraz wy,
ich współpracownicy,
niżsi rangą zarządcy Zarzecza,
trzymajcie się z dala od tego miejsca.
Nie przeszkadzajcie
w pracach przy domu Bożym.
Namiestnik Żydów i ich starsi
odbudują go na jego dawnym miejscu.
Wydaję też rozkaz dotyczący
tego, co macie zrobić
dla tych żydowskich starszych,
aby odbudowali dom Boży:
Niezwłocznie wypłaćcie
im pieniądze z królewskiego skarbca,
które pochodzą z podatków
pobieranych w Zarzeczu,
żeby mogli bez przeszkód
wykonywać swoje prace.
A kapłanom, którzy są w Jerozolimie,
koniecznie każdego dnia dostarczajcie zgodnie
z ich prośbą wszystko, czego potrzebują —
młode byki, barany i jagnięta
na całopalenia dla Boga niebios,
a także pszenicę, sól, wino i oliwę —
żeby mogli stale składać ofiary,
które sprawiają przyjemność Bogu niebios,
oraz modlić się za życie króla i jego synów.
Oprócz tego zarządzam, że jeśli ktoś naruszy
to postanowienie, spotka go następująca kara:
z jego domu będzie wyrwana belka
i zostanie na niej zawieszony,
a jego dom stanie się
publiczną latryną.
I niech Bóg, który wybrał to miejsce
na dom dla swojego imienia,
usunie każdego króla i każdy lud,
który złamie ten rozkaz
i będzie próbował zniszczyć
dom Boży w Jerozolimie.
Ja, Dariusz, wydaję ten rozkaz.
Ma zostać wykonany natychmiast.
Gdy Tattenaj i jego współpracownicy
dowiedzieli się o tym nakazie króla,
nie mieli wyboru.
Nie tylko musieli przestać
przeszkadzać w pracy przy świątyni,
ale też musieli pomóc ją sfinansować!
Co za radosny rezultat
dla wiernych Żydów!
W roku 515 p.n.e.
oddali dom Boży do użytku.
Czytamy o tym w wersecie 22:
Następnie przez siedem dni radośnie
obchodzili Święto Przaśników,
bo Jehowa napełnił ich radością
i sprawił, że król Asyrii był
do nich przychylnie nastawiony,
dzięki czemu wsparł ich w pracy przy domu
prawdziwego Boga, Boga Izraela.
Obecnie kiedy mądrzy i sprawiedliwi
urzędnicy też stają po naszej stronie,
jesteśmy im bardzo wdzięczni.
Ale przede wszystkim jesteśmy
wdzięczni Jehowie za Jego wsparcie.
Jak mówi Przysłów 21:1:
„Serce króla jest w ręku Jehowy
jak strumienie wody.
Kieruje On je tam,
gdzie chce”.
Dlatego nie pokładamy całkowitej
nadziei w żadnym władcy
ani żadnej organizacji w tym świecie.
Nie są w stanie zapewnić
nam prawdziwego wybawienia.
Tak naprawdę zanim
skończy się ten system rzeczy,
wszystkie narody zwrócą się
przeciwko sługom Jehowy.
Ale wtedy spotka je coś
gorszego niż Tattenaja.
Czego my możemy się nauczyć z tych
fragmentów Ezdrasza, Aggeusza i Zachariasza?
Po pierwsze, Jehowa błogosławi
naszym zdecydowanym wysiłkom,
żeby wykonywać zleconą przez
Niego pracę mimo problemów,
a także udaremnia
wysiłki przeciwników.
Po drugie, kiedy służba dla Jehowy
jest dla nas ważniejsza niż wygodne życie,
On daje nam prawdziwą radość.
Jakie zadanie Jezus polecił
nam wykonywać obecnie?
Powiedział to wyraźnie w pożegnalnych
słowach do swoich naśladowców:
„Idźcie więc i pozyskujcie uczniów
wśród ludzi ze wszystkich narodów”.
Czy nasze myśli
i czyny dowodzą tego,
że to zadanie jest dla nas
ważniejsze niż dążenia materialne?
Aggeusz zapowiedział,
że pewnego dnia świątynia Jehowy
będzie dużo wspanialsza
niż ta zbudowana przez Salomona.
To proroctwo spełnia się na naszych oczach.
Jehowa przez nasze
głoszenie potrząsa narodami.
Przychodzą do Niego miliony
„kosztowności”, czyli Jego nowi chwalcy.
Z radością przybywają
do wielkiej świątyni duchowej —
struktury umożliwiającej wielbienie Jehowy
dzięki ofierze okupu złożonej przez Jezusa.
To nie jest czas, żeby skupiać się
na „domach wyłożonych drewnianą okładziną”
albo jakichkolwiek innych
niepotrzebnych dążeniach.
Już niedługo, kiedy
nie będziemy się tego spodziewać,
świat Szatana się skończy,
a my wejdziemy do Bożego nowego świata.
Dlatego niezależnie od tego, jak bardzo
Szatan próbuje nas zniechęcić albo rozproszyć,
nigdy nie pozwólmy mu odebrać
nam radości ze służenia Jehowie!
Zamiast tego chodźmy z Jehową,
aż znajdziemy się w Jego
pokojowym nowym świecie,
gdzie będziemy już wiecznie
służyli Mu z radością.
Zerubbabel, Jozue, Aggeusz i Zachariasz
zrobili wiele, żeby pomóc
Izraelitom odzyskać uznanie Jehowy.
Później, w roku 468 p.n.e.,
sam Ezdrasz przyszedł do Jerozolimy,
żeby wesprzeć czyste wielbienie.
Ale naród nadal potrzebował kierownictwa.
Dlatego Jehowa posłał
do nich kolejnego odważnego przywódcę.
W następnych dniach kongresu
dowiemy się więcej
o tym wiernym i silnym człowieku —
Nehemiaszu.

„Jehowa napełnił ich radością”
- 

„Jehowa napełnił ich radością”

„Służcie Jehowie z radością” —
czytamy w Psalmie 100:2.
Tak, Jehowa chce,
żebyśmy się radowali.
I daje nam dużo powodów do radości.
Dał nam życie, które jest piękne.
Dał nam Biblię, która
uczy, jak cieszyć się życiem.
Dzięki Niemu mamy
najróżniejsze radosne przeżycia.
Więc Jehowa jest Bogiem,
który daje radość.
Natomiast Szatan nie chce, żeby służba
dla Jehowy sprawiała nam radość.
Dlaczego?
Dobrze wie, że radość pomaga
nam wytrwale głosić i nauczać —
a zależy mu na tym,
żebyśmy przestali to robić.
Dlatego próbuje
odebrać nam radość —
czasem przez jawny sprzeciw,
a czasem przez presję
ze strony otoczenia i rodziny.
Szatan chciałby też,
żebyśmy zamiast na służbie
skupiali się na zdobywaniu
niepotrzebnych rzeczy materialnych.
Chce, żebyśmy myśleli,
że im więcej będziemy mieć,
tym trwalsza będzie nasza radość.
Ale to kłamstwo.
Te metody Szatana to nic nowego.
Gdy będziemy czytać fragmenty
z Ksiąg Ezdrasza, Aggeusza i Zachariasza,
spróbujmy wychwycić, co może
nam pomóc „służyć Jehowie z radością”.
Zwróćmy uwagę, co wtedy
dawało sługom Jehowy radość,
a co im ją odbierało.
I zastanówmy się, dlaczego i jak my możemy
odczuwać „radość Jehowy” obecnie,
nawet w trudnych
do zniesienia warunkach.
Ezdrasz, kapłan i przepisywacz
Prawa Mojżeszowego
spisał Księgę nazwaną od jego imienia.
Kontynuuje w niej historię
Izraela z 2 Księgi Kronik,
którą najprawdopodobniej też spisał.
Jest 537 rok p.n.e.
i wielu Żydów ma wrócić do Judy.
Izraelici spędzili za bałwochwalstwo
70 lat w niewoli babilońskiej.
To była gorzka lekcja,
ale jako naród już nigdy więcej
nie uwikłali się w bałwochwalstwo.
Teraz nadszedł czas na to, żeby przywrócić
czyste wielbienie w Jerozolimie.
To sprawozdanie obejmuje okres
panowania kilku perskich władców.
Pierwszym z nich był król Cyrus.
Księga Ezdrasza rozpoczyna się
radosnym wydarzeniem.
Otwórzmy i przeczytajmy Ezdrasza 1:1-6.
W pierwszym roku Cyrusa,
króla Persji — 
żeby się spełniła zapowiedź Jehowy
przekazana przez Jeremiasza —
Jehowa skłonił Cyrusa
do ogłoszenia po całym królestwie słów,
które ten utrwalił na piśmie:
Tak mówi Cyrus, król Persji:
„Jehowa, Bóg niebios,
dał mi wszystkie królestwa ziemi
i polecił zbudować dla Niego
dom w Jerozolimie, która jest w Judzie.
Ktokolwiek z was należy do Jego ludu,
niech Bóg będzie z nim.
Niech wyrusza do Jerozolimy w Judzie
i odbudowuje dom Jehowy, Boga Izraela.
On jest prawdziwym Bogiem,
którego dom był w Jerozolimie.
Każdy Żyd, gdziekolwiek
mieszka jako cudzoziemiec,
ma otrzymać wsparcie
od swoich sąsiadów.
Niech dadzą mu srebro, złoto,
różne przedmioty, zwierzęta,
a także dobrowolne ofiary
na dom prawdziwego Boga,
który znajdował się w Jerozolimie”.
Wtedy głowy rodów z plemienia Judy
i Beniamina oraz kapłani i Lewici —
każdy, kogo pobudził
do tego prawdziwy Bóg —
przygotowali się, żeby pójść
i odbudować dom Jehowy,
który znajdował się w Jerozolimie.
Wszyscy sąsiedzi wsparli ich,
dając im sprzęty ze srebra i złota,
różne przedmioty,
zwierzęta i kosztowne rzeczy,
nie licząc dobrowolnych
ofiar na dom Boga.
Wyobraźcie sobie!
Jehowa pozwala Żydom wrócić
do kraju, żeby odbudowali świątynię —
i to z polecenia samego króla Cyrusa.
Wielu Żydów z radością
podejmuje się tego zadania.
Ci, którzy z różnych
powodów nie mogą wrócić,
wspierają to przedsięwzięcie materialnie.
Prawdopodobnie wczesną
wiosną 537 roku
prawie 50 000 Izraelitów
opuszcza Babilon.
Prowadzą ich arcykapłan Jeszua,
znany też jako Jozue,
i wyznaczony przez Cyrusa
namiestnik Zerubbabel.
Gdy wczesną jesienią docierają
do Judy, są bardzo szczęśliwi!
Ale jak mają zachować tę radość?
Zwróćmy uwagę, co zrobili,
jak tylko się tam osiedlili.
Przeczytajmy Ezdrasza 3:1-6:
Gdy nastał miesiąc siódmy i Izraelici
mieszkali już w swoich miastach,
wszyscy jak jeden mąż
zebrali się w Jerozolimie.
Jeszua, syn Jehocadaka, i inni kapłani
oraz Zerubbabel, syn Szealtiela, i jego bracia
zabrali się do pracy
i zbudowali ołtarz dla Boga Izraela, 
żeby składać na nim
ofiary całopalne —
zgodnie z tym, co jest napisane
w Prawie Mojżesza, sługi prawdziwego Boga.
Chociaż bali się okolicznych narodów,
wznieśli ołtarz tam, gdzie stał poprzednio,
i zaczęli na nim składać poranne
i wieczorne ofiary całopalne dla Jehowy.
Potem według tego, co jest napisane
w Prawie, obchodzili Święto Szałasów,
podczas którego codziennie składali
wymaganą liczbę ofiar całopalnych.
Oprócz stałych ofiar całopalnych
składali też ofiary z okazji nowiu
i wszystkich świąt ku czci Jehowy
oraz dobrowolne ofiary od każdego, 
kto chętnie przynosił je dla Jehowy.
Zaczęli składać Jehowie całopalenia
od pierwszego dnia miesiąca siódmego,
mimo że fundament świątyni Jehowy
nie był jeszcze położony.
Czy zauważyliście,
że Żydzi przywrócili wielbienie Jehowy,
„chociaż bali się okolicznych narodów”?
Dzięki temu, że byli odważni,
ten okres był bardzo radosny.
Było dokładnie tak,
jak powiedział Mojżesz,
kiedy polecił Izraelitom
obchodzić Święto Szałasów:
„I będziecie się radować”!
W następnym roku odważnie
i z radością położyli fundament świątyni.
Przeczytajmy o tym w Ezdrasza 3:10-13:
Kiedy budowniczowie położyli
fundament świątyni Jehowy,
kapłani w swoich urzędowych
szatach ustawili się tam z trąbami,
a synowie Asafa, Lewici, z czynelami, 
żeby wysławiać Jehowę według
wskazówek Dawida, króla Izraela.
Zaczęli dziękować Jehowie
i Go wysławiać, śpiewając na zmianę słowa:
„Bo jest dobry, bo Jego lojalna
miłość do Izraela trwa wiecznie”.
A cały lud wznosił głośne okrzyki,
wychwalając Jehowę,
ponieważ położono
fundament domu Jehowy.
Wielu kapłanów, Lewitów
i głów rodów —
starszych ludzi, którzy widzieli
poprzedni dom — głośno płakało,
gdy patrzyło, jak powstaje
fundament tego domu.
A wielu innych na cały głos
wykrzykiwało z radości.
Nie dało się odróżnić
okrzyków radości od płaczu.
Ludzie krzyczeli tak głośno,
że było ich słychać z daleka.
Niektórzy najstarsi
Żydzi nie mogli uwierzyć,
że ta świątynia mogłaby
dorównać chwale świątyni Salomona.
Ale radosne okrzyki
pozostałych zagłuszyły ich płacz.
Jednak ludzie z okolicznych
narodów nie podzielali ich radości
i przebiegle chcieli im ją odebrać.
Zobaczmy, w jaki sposób —
Ezdrasza 4:1-3:
Gdy wrogowie plemion Judy
i Beniamina usłyszeli,
że ci, którzy wrócili z wygnania,
budują świątynię dla Jehowy, Boga Izraela,
natychmiast przyszli do Zerubbabela
i do głów rodów i powiedzieli:
Chcemy budować razem z wami,
bo my też oddajemy cześć waszemu Bogu
i składamy Mu ofiary od dni Asarhaddona,
króla Asyrii, który nas tu sprowadził.
Jednak Zerubbabel, Jeszua i pozostali
z głów rodów Izraela odpowiedzieli im:
Nie macie prawa budować
z nami domu dla naszego Boga.
Sami zbudujemy dom
dla Jehowy, Boga Izraela,
tak jak nakazał nam Cyrus, król Persji.
Zerubbabel domyślał się, co chcą zrobić,
i dostrzegł ich złe pobudki.
Gdy odrzucił ich propozycję, zaczęli
przeszkadzać Żydom w odbudowie świątyni.
Przeczytajmy wersety od 4 do 7:
Odtąd mieszkańcy tej ziemi ciągle zniechęcali
Judejczyków i osłabiali ich zapał do budowy.
Aby udaremnić ich plany, wynajmowali
przeciwko nim doradców
przez wszystkie dni króla Cyrusa aż do czasu
panowania nad Persją króla Dariusza.
Na początku rządów Aswerusa napisali
skargę na mieszkańców Judy i Jerozolimy.
A za rządów Artakserksesa,
króla Persji, Biszlam, Mitredat, Tabeel
i jego współpracownicy
napisali do króla list.
Przetłumaczyli go na język aramejski
i napisali aramejskimi literami.
Zobaczmy, co wysoki
urzędnik państwowy Rechum
i inni wrogowie Izraela napisali do króla.
O ich fałszywych zarzutach możemy
dowiedzieć się z Ezdrasza 4:11-16:
To jest odpis ich listu:
Do króla Artakserksesa — 
od twoich sług, ludzi z Zarzecza:
Niech ci będzie wiadome, królu,
że Żydzi, którzy przybyli do nas
od ciebie, są w Jerozolimie.
Odbudowują to buntownicze
i niegodziwe miasto.
Kończą stawiać jego mury
i naprawiają fundamenty.
Wiedz też, królu, że jeśli to miasto
zostanie odbudowane i mury będą już stały,
to jego mieszkańcy
nie będą płacić ani podatku,
ani daniny, ani cła, przez co 
królewskie skarbce poniosą straty.
A ponieważ jemy sól z pałacu,
nie możemy obojętnie patrzeć,
jak cierpią interesy króla.
Dlatego posyłamy królowi tę wiadomość.
Niech przejrzą
kroniki twoich przodków,
a dowiesz się z nich, że to miasto
jest miastem buntowniczym
i zagraża interesom
królów oraz prowincji.
Mieszkają w nim ludzie, którzy
od dawien dawna wszczynają rebelie.
Właśnie z tego powodu
zostało ono zniszczone.
Powiadamiamy cię, królu,
że gdy to miasto zostanie odbudowane
i jego mury będą już stały, 
to stracisz władzę
nad terytorium Zarzecza.
Czy te fałszywe zarzuty
nie brzmią znajomo?
Czasami nasi wrogowie 
mówią podobne rzeczy o nas:
„Nie płacą podatków.
Działają wbrew interesom państwa.
Buntują się i podburzają innych.
Nie słuchają poleceń”.
Oczywiście to wszystko
jest wyssane z palca!
Wtedy te zarzuty odniosły skutek:
Król kazał przerwać prace
i odbudowa świątyni się zatrzymała.
Jakie to przykre!
Zaraz po powrocie Żydzi nie pozwolili,
żeby strach przed człowiekiem
powstrzymał ich od służenia Jehowie.
Ale teraz ulegli.
Obecnie wielu z nas styka się
z coraz większym sprzeciwem.
Ale pójście na kompromis
albo poddanie się
nigdy nikogo nie uszczęśliwiło —
wręcz przeciwnie.
To dochowywanie wierności daje radość,
nawet wobec brutalnych prześladowań.
Ale jak to możliwe?
Posłuchajmy przykładu z życia.
Wyobraźmy sobie matkę z córką
otoczone przez tłum wściekłych mężczyzn
żądających, żeby wykupiły
legitymacje partyjne.
Co zrobią nasze siostry?
Gdyby uległy i kupiły legitymacje,
prześladowcy byliby szczęśliwi.
Ale siostry czułyby się
później okropnie,
wiedząc, że zawiodły
swojego niebiańskiego Ojca.
Siostry nie uległy.
Oczywiście nie podobało im się to,
że zostały wyśmiane i skrzywdzone.
Ale udało im się zachować
czyste sumienie.
I czuły głęboką radość, która wynikała z tego,
że dochowały wierności Jehowie.
A co z Żydami z czasów Ezdrasza?
Wielu musiało zostawić
wygodne życie w Babilonie,
żeby wybrać się w męczącą
wędrówkę do Judy.
Po jakichś 14 latach
ciągłego sprzeciwu —
od położenia fundamentów
świątyni aż do wydania zakazu — 
Żydzi stracili zapał do pracy.
Niby składali Jehowie ofiary,
ale nie robili tego, co nakazał im zrobić —
nie skończyli odbudowy świątyni!
Kiedy napotkali opór, tłumaczyli sobie,
że jeszcze nie nadszedł wyznaczony
przez Jehowę czas na dokończenie prac.
Najwyraźniej nawet namiestnik Zerubbabel
i arcykapłan Jozue potrzebowali zachęt.
W tym celu Jehowa
posłał proroka Aggeusza.
Zwróćmy teraz uwagę na pierwszy
rozdział Księgi Aggeusza.
Wyraźne i dobitne przesłanie jego słów,
które przekazał w ciągu
jakichś czterech miesięcy,
trafiło prosto w sedno problemu.
Przeczytajmy Aggeusza 1:2-11:
Oto co mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
„Ten lud powtarza: ‚Jeszcze nie nadszedł
czas na budowę domu Jehowy’ ”.
Jehowa znów przemówił
za pośrednictwem proroka Aggeusza: 
„Czy czas na to, żebyście wy mieszkali
w domach wyłożonych drewnianą okładziną,
gdy ten dom leży w gruzach?
Oto co mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
‚Rozważcie w sercu swoje drogi.
Siejecie dużo ziarna,
ale zbieracie niewiele.
Jecie, ale nie do syta.
Pijecie, ale nie możecie
ugasić pragnienia.
Ubieracie się, ale nie jest wam ciepło.
A gdy ktoś najmuje się do pracy,
to skutek jest taki, jakby odkładał 
zarobki do dziurawego worka’.
Oto co mówi Jehowa,
Bóg Zastępów:
‚Rozważcie w sercu swoje drogi.
Idźcie w góry, sprowadźcie stamtąd
drewno i zbudujcie mi dom,
który będzie mnie cieszył
i przysporzy mi chwały’ — mówi Jehowa.
‚Spodziewacie się dużo,
a otrzymujecie niewiele.
Gdy przynosicie to do domu, sprawiam,
że to ulatuje jak za podmuchem wiatru.
Dlaczego tak się dzieje?’ —
pyta Jehowa, Bóg Zastępów.
‚Bo mój dom leży w gruzach, a wy wszyscy
krzątacie się wokół swoich domów.
Dlatego niebo nad wami wstrzymało rosę
i ziemia przestała wydawać plon.
Sprowadziłem suszę na wasze pola i góry,
tak iż brakuje zboża, młodego wina, oliwy 
i wszystkiego, co może rodzić ziemia.
Cierpią zarówno ludzie, jak i zwierzęta
i wszelki trud waszych rąk idzie na marne’ ”.
Jehowa porównuje wysiłki skupionych
na sobie Żydów do wysiłków pracownika,
który wkłada swoje zarobki
do worka nadgryzionego przez mole.
Żydzi zaniedbują dom Jehowy,
dlatego On im nie błogosławi.
Rezultaty ich pracy są niewielkie,
a w ich życiu brakuje radości.
Najwyraźniej niektórzy próbowali wypełnić
tę pustkę przez upiększanie swoich domów.
Ale rzeczy materialne nie są w stanie
zaspokoić potrzeb duchowych.
Czy widzimy tu przestrogę dla siebie?
To normalne, że lubimy ładne rzeczy.
Ale rzeczy materialne nie mogą nam dać
prawdziwej i trwałej radości,
zwłaszcza jeśli zdobywamy
je kosztem służby dla Jehowy.
Pamiętamy wnioski z Psalmu 127:1: 
„Jeżeli Jehowa nie buduje domu,
na próżno trudzą się przy nim budowniczowie”.
Z drugiej strony, gdy niesamolubnie
‛szukamy najpierw Królestwa oraz Bożej prawości’,
Jehowa daje nam wszystko, czego naprawdę
potrzebujemy, i to w odpowiednim czasie.
W Przysłów 10:22 czytamy:
„Tym, co wzbogaca,
 jest błogosławieństwo Jehowy,
a On nie dokłada
do niego żadnego bólu”.
Ale czy odbudowana świątynia
naprawdę odzyska dawną chwałę,
wbrew temu, co myślą niektórzy?
Jehowa zapewnia przez proroka Aggeusza,
że chwała tej świątyni będzie nawet większa.
Czytajmy dalej, Aggeusza 2:3-9:
„Czy ktoś z was widział
ten dom w dawnej chwale?
A jak wygląda on teraz?
Czy nie uważacie, że w porównaniu
z tamtym nic nie znaczy?
Ale nabierz odwagi, 
Zerubbabelu” — mówi Jehowa.
„Nabierz odwagi i ty, arcykapłanie Jozue, 
synu Jehocadaka.
Nabierzcie odwagi, wszyscy 
mieszkańcy tej ziemi” — mówi Jehowa.
„I pracujcie. Bo ja jestem z wami” — 
oświadcza Jehowa, Bóg Zastępów.
„Pamiętajcie, co wam obiecałem, 
gdy wyszliście z Egiptu.
Mój duch jest pośród was.
Nie bójcie się”.
Oto co mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
„Jeszcze raz — za krótką chwilę —
potrząsnę niebem i ziemią,
morzem i suchym lądem.
Potrząsnę wszystkimi narodami i kosztowności
ze wszystkich narodów wejdą do tego domu,
a ja napełnię go chwałą” — 
mówi Jehowa, Bóg Zastępów.
„Srebro i złoto jest moje” — 
oświadcza Jehowa, Bóg Zastępów.
„Przyszła chwała tego domu 
będzie większa niż dawna” —
mówi Jehowa, Bóg Zastępów.
Tak, jeśli Stwórca i Władca całego 
wszechświata oznajmia swoje zamierzenie,
kto albo co może Go powstrzymać
przed zrealizowaniem go?
Absolutnie nic ani nikt!
Słowa Jehowy są jasne i jednoznaczne.
Jednak repatrianci 
potrzebują kolejnych zachęt.
Jehowa posyła anioła do kolejnego
proroka, Zachariasza.
Otwórzmy teraz Zachariasza 1:12-16
i przeczytajmy wspólnie, 
co pokrzepiającego anioł przekazał Izraelitom.
Księga Zachariasza 1:12-16:
Anioł Jehowy rzekł wtedy:
Jehowo, Boże Zastępów, jak długo jeszcze
będziesz odmawiał miłosierdzia Jerozolimie
i miastom judzkim, na które
byłeś oburzony przez 70 lat?
Jehowa odpowiedział aniołowi, 
który ze mną rozmawiał,
życzliwymi, pocieszającymi słowami.
Wówczas anioł powiedział do mnie:
Ogłoś: „Tak mówi Jehowa, Bóg Zastępów:
‚Z gorliwością, wielką gorliwością, stanę
w obronie Jerozolimy, w obronie Syjonu.
Jestem bardzo oburzony 
na narody zaznające spokoju.
Bo byłem zagniewany 
na swój lud tylko trochę,
a one potraktowały go bardzo surowo’.
Dlatego tak mówi Jehowa:
‚Wrócę do Jerozolimy
i okażę jej miłosierdzie’.
‚Zostanie w niej odbudowany mój dom’,
oświadcza Jehowa, Bóg Zastępów,
‚nad Jerozolimą zostanie
rozciągnięty sznur mierniczy’ ”.
W swoich dalszych 
słowach anioł podkreśla,
jak bardzo Jehowa 
będzie strzegł swoich sług.
Zajrzyjmy do rozdziału 2:7-9:
Przybywaj, Syjonie!
Uciekajcie, wy, którzy 
mieszkacie u córki babilońskiej.
Bo tak mówi Jehowa, Bóg Zastępów, 
który po tym, jak został okryty chwałą,
posłał mnie do narodów, 
które was łupiły: 
„Kto dotyka was, 
dotyka źrenicy mojego oka.
Podniosę na nie rękę i same
staną się łupem swoich niewolników”.
A wy się przekonacie, 
że posłał mnie Jehowa, Bóg Zastępów.
Czy pozwoliłbyś komuś 
włożyć palec do twojego oka?
Oczywiście, że nie!
Tak samo Jehowa nie pozwoli 
przeciwnikom skrzywdzić Izraelitów.
Potem, w Zachariasza 3:1, 2, 
anioł wyjawia, jaki potężniejszy
wróg stoi za tym sprzeciwem.
Potem pokazał
mi arcykapłana Jozuego —
który stał przed aniołem Jehowy —
oraz Szatana, który stał
 po jego prawej stronie,
żeby mu się przeciwstawiać.
Wtedy anioł Jehowy
rzekł do Szatana:
Niech cię zgani Jehowa, Szatanie!
Tak, niech cię zgani Jehowa — 
Ten, który wybrał Jerozolimę.
Czy Jozue nie jest kawałkiem
drewna wyrwanym z ognia?
Czy chodzi po prostu o to, 
żeby Izraelici uwierzyli we własne siły?
Wręcz przeciwnie!
Muszą pamiętać, że tylko z pomocą Jehowy
będą w stanie czegokolwiek dokonać.
Posłuchajmy dalszych słów anioła
do Zachariasza 4:6 i 7:
Oto słowa Jehowy do Zerubbabela:
„‚Nie dzięki wojsku, 
nie dzięki ludzkiej sile,
lecz dzięki mojemu duchowi
to wszystko się stanie’.
Tak mówi Jehowa, Bóg Zastępów.
Czym ty jesteś, wielka góro
stojąca przed Zerubbabelem?
Staniesz się równiną.
On położy kamień szczytowy
świątyni i ludzie będą wykrzykiwać: 
‚Jaki wspaniały!
Jaki wspaniały!’ ”.
Słowa Jehowy przekazane przez Jego
dwóch proroków dodały Izraelitom sił.
Przestali wątpić w pomoc Jehowy
i wznowili prace przy odbudowie świątyni.
Jak można było się spodziewać,
wrogowie pod przewodnictwem Tattenaja
i Szetar-Bozenaja też wkroczyli do akcji.
Wróćmy do Księgi Ezdrasza
i przeczytajmy rozdział 5:3-5:
Wówczas przybył do nich
namiestnik Zarzecza Tattenaj
oraz Szetar-Bozenaj
i ich współpracownicy.
Zapytali:
Kto wam wydał nakaz, żebyście budowali
ten dom i dokończyli tę konstrukcję?
Zapytali też:
Jak się nazywają ludzie, którzy
pracują przy tej budowie?
Ale Bóg czuwał nad żydowskimi starszymi
i nikt nie mógł ich powstrzymać.
W tym czasie wysłano wiadomość do Dariusza,
a on przysłał w tej sprawie oficjalne pismo.
Mamy więc kolejną lekcję dla nas:
Jeśli mimo sprzeciwu odważnie służymy
Jehowie, On błogosławi naszym staraniom
i dodaje nam sił, 
żebyśmy mogli dalej to robić.
Jednak na razie Żydzi muszą kontynuować
pracę przy świątyni pod zakazem.
Ale król, który go wydał, 
zostaje zamordowany
zaledwie po siedmiu 
miesiącach panowania.
Tattenaj i jego współpracownicy mają teraz
do czynienia z nowym królem, Dariuszem I.
Chcą donieść na Żydów i próbują wykorzystać
słowa Zerubbabela przeciwko niemu samemu —
na przykład to, jak powiedział, że król Cyrus
wydał nakaz odbudowania świątyni.
Proszą króla Dariusza, żeby sprawdził, 
czy naprawdę tak było.
Dariusz każe więc 
przeszukać archiwa.
Co postanowi król Dariusz?
Czy wzbudzona na nowo wiara Żydów
i ich motywacja do działania da im radość?
Czy raczej oznacza kolejne kłopoty?
Dariusz dowiaduje się, że Cyrus
rzeczywiście nakazał odbudowę świątyni.
W Ezdrasza 6:6-12 znajdujemy
surową odpowiedź Dariusza.
Dlatego Tattenaju, namiestniku Zarzecza,
i Szetar-Bozenaju oraz wy, 
ich współpracownicy,
niżsi rangą zarządcy Zarzecza, 
trzymajcie się z dala od tego miejsca.
Nie przeszkadzajcie 
w pracach przy domu Bożym.
Namiestnik Żydów i ich starsi
odbudują go na jego dawnym miejscu.
Wydaję też rozkaz dotyczący
tego, co macie zrobić
dla tych żydowskich starszych, 
aby odbudowali dom Boży:
Niezwłocznie wypłaćcie
im pieniądze z królewskiego skarbca,
które pochodzą z podatków
pobieranych w Zarzeczu, 
żeby mogli bez przeszkód
wykonywać swoje prace.
A kapłanom, którzy są w Jerozolimie, 
koniecznie każdego dnia dostarczajcie zgodnie
z ich prośbą wszystko, czego potrzebują —
młode byki, barany i jagnięta
na całopalenia dla Boga niebios,
a także pszenicę, sól, wino i oliwę —
żeby mogli stale składać ofiary,
które sprawiają przyjemność Bogu niebios, 
oraz modlić się za życie króla i jego synów.
Oprócz tego zarządzam, że jeśli ktoś naruszy
to postanowienie, spotka go następująca kara:
z jego domu będzie wyrwana belka
i zostanie na niej zawieszony,
a jego dom stanie się 
publiczną latryną.
I niech Bóg, który wybrał to miejsce
na dom dla swojego imienia,
usunie każdego króla i każdy lud, 
który złamie ten rozkaz
i będzie próbował zniszczyć
dom Boży w Jerozolimie.
Ja, Dariusz, wydaję ten rozkaz.
Ma zostać wykonany natychmiast.
Gdy Tattenaj i jego współpracownicy
dowiedzieli się o tym nakazie króla, 
nie mieli wyboru.
Nie tylko musieli przestać 
przeszkadzać w pracy przy świątyni,
ale też musieli pomóc ją sfinansować!
Co za radosny rezultat
dla wiernych Żydów!
W roku 515 p.n.e. 
oddali dom Boży do użytku.
Czytamy o tym w wersecie 22:
Następnie przez siedem dni radośnie
obchodzili Święto Przaśników,
bo Jehowa napełnił ich radością
i sprawił, że król Asyrii był
do nich przychylnie nastawiony,
dzięki czemu wsparł ich w pracy przy domu
prawdziwego Boga, Boga Izraela.
Obecnie kiedy mądrzy i sprawiedliwi
urzędnicy też stają po naszej stronie,
jesteśmy im bardzo wdzięczni.
Ale przede wszystkim jesteśmy
wdzięczni Jehowie za Jego wsparcie.
Jak mówi Przysłów 21:1:
„Serce króla jest w ręku Jehowy
jak strumienie wody.
Kieruje On je tam, 
gdzie chce”.
Dlatego nie pokładamy całkowitej
nadziei w żadnym władcy
ani żadnej organizacji w tym świecie.
Nie są w stanie zapewnić
nam prawdziwego wybawienia.
Tak naprawdę zanim 
skończy się ten system rzeczy,
wszystkie narody zwrócą się
przeciwko sługom Jehowy.
Ale wtedy spotka je coś
gorszego niż Tattenaja.
Czego my możemy się nauczyć z tych
fragmentów Ezdrasza, Aggeusza i Zachariasza?
Po pierwsze, Jehowa błogosławi
naszym zdecydowanym wysiłkom,
żeby wykonywać zleconą przez
Niego pracę mimo problemów,
a także udaremnia
wysiłki przeciwników.
Po drugie, kiedy służba dla Jehowy
jest dla nas ważniejsza niż wygodne życie,
On daje nam prawdziwą radość.
Jakie zadanie Jezus polecił
nam wykonywać obecnie?
Powiedział to wyraźnie w pożegnalnych
słowach do swoich naśladowców:
„Idźcie więc i pozyskujcie uczniów
wśród ludzi ze wszystkich narodów”.
Czy nasze myśli
i czyny dowodzą tego,
że to zadanie jest dla nas 
ważniejsze niż dążenia materialne?
Aggeusz zapowiedział,
że pewnego dnia świątynia Jehowy
będzie dużo wspanialsza
niż ta zbudowana przez Salomona.
To proroctwo spełnia się na naszych oczach.
Jehowa przez nasze 
głoszenie potrząsa narodami.
Przychodzą do Niego miliony
„kosztowności”, czyli Jego nowi chwalcy.
Z radością przybywają 
do wielkiej świątyni duchowej —
struktury umożliwiającej wielbienie Jehowy
dzięki ofierze okupu złożonej przez Jezusa.
To nie jest czas, żeby skupiać się
na „domach wyłożonych drewnianą okładziną”
albo jakichkolwiek innych 
niepotrzebnych dążeniach.
Już niedługo, kiedy
nie będziemy się tego spodziewać,
świat Szatana się skończy, 
a my wejdziemy do Bożego nowego świata.
Dlatego niezależnie od tego, jak bardzo 
Szatan próbuje nas zniechęcić albo rozproszyć,
nigdy nie pozwólmy mu odebrać
nam radości ze służenia Jehowie!
Zamiast tego chodźmy z Jehową,
aż znajdziemy się w Jego
pokojowym nowym świecie,
gdzie będziemy już wiecznie
służyli Mu z radością.
Zerubbabel, Jozue, Aggeusz i Zachariasz
zrobili wiele, żeby pomóc
Izraelitom odzyskać uznanie Jehowy.
Później, w roku 468 p.n.e., 
sam Ezdrasz przyszedł do Jerozolimy,
żeby wesprzeć czyste wielbienie.
Ale naród nadal potrzebował kierownictwa.
Dlatego Jehowa posłał
do nich kolejnego odważnego przywódcę.
W następnych dniach kongresu
dowiemy się więcej
o tym wiernym i silnym człowieku — 
Nehemiaszu.


-