JW subtitle extractor

Witajcie w audycji
JW Broadcasting®!
13 września 2025 roku
intensywne
pięciomiesięczne szkolenie
zakończyła 158 klasa
Szkoły Gilead.
Dzień wręczenia dyplomów
może wywoływać różne emocje:
ulgę, że udało się
ukończyć szkolenie,
radość, że są
z nami przyjaciele i rodzina,
i być może...
być może lekki niepokój,
co będzie dalej.
Posłuchajmy
zachęcających przemówień
przygotowanych przez
doświadczonych braci.
Jesteśmy przekonani,
że spodobają wam się
te wyjątkowe duchowe skarby.
To wielki zaszczyt,
że mogę was wszystkich przywitać
na uroczystości zakończenia nauki
przez 158 klasę
Biblijnej Szkoły Strażnicy — Gilead.
Chciałbym się teraz zwrócić
do 52 studentów 158 klasy.
Z myślą o was
przygotowałem przemówienie:
„Stale bądźcie solą ziemi”.
Otwórzmy Mateusza 5:13
i zwróćmy uwagę na słowa Jezusa,
ale tylko pierwszą część.
Czytamy tam:
„Wy jesteście solą ziemi”.
Jezus wypowiedział te słowa w trakcie
niezwykłego Kazania na Górze.
Chociaż słuchał go ogromny tłum
i z pewnością odniósł
z tego wielką korzyść,
to do kogo szczególnie
zwracał się wtedy Jezus?
Do swoich uczniów,
ale przede wszystkim do 12 apostołów,
których dopiero co wybrał
i którzy bez wątpienia
siedzieli blisko niego.
To właśnie oni najbardziej
potrzebowali szkolenia,
żeby dawać dobry przykład
i przewodzić pod względem duchowym.
Tak więc słowa Jezusa
„Wy jesteście solą ziemi”
odnosiły się do jego uczniów,
a zwłaszcza do apostołów.
Ale drodzy studenci,
odnoszą się też do was.
Co ciekawe, Jezus
nie użył tutaj porównania.
Nie powiedział:
„Jesteście jak sól”.
Posłużył się metaforą:
„Jesteście solą”.
Jezus nie porównał ich do soli,
tylko ich z nią utożsamił.
Co chciał im przekazać,
posługując się tą metaforą?
Chodziło mu o to, że jego uczniowie
mieli wywierać na innych wpływ
podobny do tego, jaki sól
wywiera na różne rzeczy.
Co miał na myśli?
Omówimy teraz
trzy zastosowania soli,
które mogły wpłynąć na to,
że Jezus użył tej metafory.
Zobaczycie wtedy,
drodzy studenci,
że i wy na te trzy sposoby
przypominacie sól.
Zacznijmy od Listu do Kolosan.
Otwórzmy rozdział 4.
Znajdziemy tutaj
pierwsze zastosowanie soli.
Kolosan 4:6:
„Niech wasze słowa
zawsze będą ujmujące,
przyprawione solą,
żebyście każdemu
umieli dać właściwą odpowiedź”.
Do czego służy tutaj sól?
Jest przyprawą.
Poprawia smak.
Dzięki niej jedzenie staje się
zdecydowanie smaczniejsze.
I wy też macie taką moc,
drodzy studenci.
Swoimi słowami
i zachowaniem —
szczególnie po zakończeniu nauki
w Szkole Gilead —
słowami, które są ujmujące,
takie apetyczne i smaczne,
będziecie przyciągać do siebie
braci zarówno w zborze, jak i w Betel.
Nie macie przyprawiać
swoich słów pieprzem.
W wersecie nie ma o nim mowy.
Nie ma ani słowa o czarnym pieprzu,
pieprzu cayenne,
papryczkach jalapeño
czy habanero, ale o soli.
Nie ostre, tylko smaczne —
takie powinny być wasze słowa.
To będzie słychać w waszych
przemówieniach,
komentarzach na zebraniach,
w waszych rozmowach.
W symboliczny sposób
dodacie smaku rodzinie Betel
oraz zborowi,
w którym będziecie usługiwać.
Omówmy teraz
drugie zastosowanie soli.
W Ezechiela 16:4
możemy przeczytać,
że w czasach biblijnych
bardzo powszechną praktyką
było nacieranie nowo
narodzonego dziecka solą.
Wiecie, dlaczego taki noworodek
był nacierany właśnie solą?
Jednym z powodów jest to,
że sól ma właściwości antyseptyczne,
zabija drobnoustroje.
Nawet dziś osoby z bólem gardła
często płuczą je wodą z solą,
żeby zabić drobnoustroje
i zmniejszyć stan zapalny.
Wiele osób myje warzywa
w solonej wodzie,
co jest dobrym sposobem,
żeby je zdezynfekować.
Sól może zabijać lub hamować
rozwój bakterii oraz innych patogenów.
Pewnie nigdy nie pomyślelibyście o sobie
jako o środku bakteriobójczym
lub antyseptyku.
Ale w duchowym sensie
tak jest!
Omówmy teraz jeden przykład.
Załóżmy, że w Betel lub w zborze
ktoś zaczyna szerzyć jakąś
krzywdzącą plotkę —
rozprzestrzenia zarazki.
A ty je zabijasz —
zmieniasz temat, próbujesz bronić
tego brata lub siostrę
i niejako zabijasz patogen.
Przypuśćmy, że ktoś ze zboru
mówi do ciebie coś w stylu:
„Ten starszy wiecznie
przedłuża swoje punkty”.
Ty wtedy mówisz:
„Tego nie wiem...
ale wiem, że on jest taki kochany,
taki troskliwy i życzliwy
i wkłada całe serce,
żeby dbać o nasz zbór.
Po prostu nie da się
go nie kochać!”.
Zabiłeś te zarazki.
Stałeś się duchowym antyseptykiem.
I tak samo w służbie.
Patogen o nazwie Trójca,
ogień piekielny,
nieśmiertelność duszy
czy inne fałszywe wierzenia —
wszystkie je zabijesz.
Zajmijmy się teraz
trzecim zastosowaniem soli.
Otwórzmy Księgę Kapłańską,
rozdział 2.
Kapłańska 2:13:
„Wszystkie swoje ofiary zbożowe
masz przyprawiać solą.
W żadnej nie może zabraknąć soli,
bo sól ma ci przypominać
o przymierzu z Bogiem.
Każdą swoją ofiarę posypiesz solą”.
Prawo Mojżeszowe wymagało,
żeby wszystkie ofiary
składane Jehowie na ołtarzu
były przyprawiane właśnie solą.
Ale, żeby to w ogóle było możliwe,
przechowywano spory kopiec soli
u podstawy rampy
prowadzącej na ołtarz.
A na terenie świątyni
znajdował się też duży magazyn soli,
w którym składowano znaczną jej ilość,
żeby spełnić wymagania Jehowy.
Ale pojawia się pytanie:
Dlaczego Jehowa tego oczekiwał?
W pewnej Strażnicy
możemy przeczytać,
że „czyniono tak
nie ze względów smakowych,
lecz prawdopodobnie dlatego,
że sól wyobraża stan wolny
od skażenia czy zepsucia”.
I to by się zgadzało.
Trzecie zastosowanie soli —
konserwant.
Zapobiega rozkładowi,
zepsuciu i gniciu.
Można na przykład przechowywać
mięso przez bardzo długi czas
i to bez lodówki,
jeśli tylko się je zasoli.
Takie mięso zachowuje
świeżość bardzo długo,
bo sól to środek konserwujący.
Podobnie wy
w waszych zadaniach
będziecie takim
duchowym konserwantem.
Jesteśmy przekonani,
że tak będzie.
Załóżmy, że zaczynasz
kurs biblijny z palaczem,
którego płuca i serce
zniszczył nałóg,
lub z narkomanem, którego mózg
ucierpiał z powodu narkotyków,
albo z alkoholikiem, który
ma uszkodzoną wątrobę,
czy też z rozwiązłą osobą narażoną
na różne paskudne choroby.
Gdy ktoś taki poznaje prawdę,
z pomocą Jehowy
udaje mu się pokonać uzależnienie
i symbolicznie przerywa
proces rozkładu.
A w wielu wypadkach taki proces
nie tylko ustaje,
ale pojawia się inny.
Następuje regeneracja —
odbudowanie ciała i umysłu.
I gdy pomagasz zainteresowanemu
poznać prawdę
i nawiązać więź z Jehową,
będzie mógł zachować swoje życie
na całą wieczność.
Dlatego w służbie możesz być
duchowym konserwantem.
Albo w Betel gdy ktoś
nadwyręża więź z Jehową
i zbliża się do duchowej katastrofy,
jako duchowo usposobiony
chrześcijanin
będziesz ‛próbował skorygować
taką osobę w duchu łagodności’,
żeby nie straciła swojego życia,
ale je zachowała.
To zaledwie kilka przykładów tego,
jak możecie działać jako konserwant.
Omówiliśmy dzisiaj
kilka zastosowań soli.
Sól jest przyprawą,
środkiem bakteriobójczym
i konserwantem.
Metafora, której użył Jezus,
miała głębokie znaczenie.
To tak naprawdę komplement.
My też tak to widzimy.
To jest komplement,
drodzy studenci,
bo „wy jesteście solą ziemi”.
Ale gdy wrócimy do 5 rozdziału
Ewangelii według Mateusza,
po tym, jak Jezus pochwalił uczniów,
udzielił im też ostrzeżenia.
Mateusza 5:13.
Przeczytajmy cały werset.
Jezus powiedział:
„Wy jesteście solą ziemi.
Ale jeśli sól straci swój słony smak,
to czy da się go przywrócić?
Taka sól na nic się
już nie przyda.
Można ją tylko
wyrzucić na zewnątrz,
gdzie ludzie będą po niej deptać”.
Okazuje się, że sól
może zostać zanieczyszczona.
Może ulec wypłukaniu, skażeniu
i stracić swoje cenne właściwości,
a wtedy staje się bezużyteczna.
Tak samo jest z nami.
Musimy zachować cenne właściwości
duchowej soli, jej słoność.
Ale jak to robić?
Jeśli będziecie wprowadzać w życie
wszystkie piękne rzeczy,
których nauczyliście się przez te
ostatnie pięć miesięcy,
zachowacie duchową słoność.
Teraz będziemy mogli obejrzeć
część programu,
którą szczególnie lubimy.
Oczywiście mam na myśli
kolejny odcinek programu Za kulisami.
Skupmy teraz uwagę na tym,
jak brat Joel Kelly,
jeden z wykładowców
Szkoły Gilead,
poprowadzi tę część programu.
Gotowi zajrzeć za kulisy?
Witamy w kolejnej odsłonie
programu Za kulisami.
W Izajasza 64:8
Jehowa nazwał siebie
„naszym Garncarzem”,
a nas przyrównał do „gliny”.
Choć jesteśmy niedoskonali,
Jehowa może nas kształtować.
Dopóki poddajemy się
temu kształtowaniu,
Jehowa może sprawić, że
staniemy się kimkolwiek trzeba,
żeby spełniać Jego wolę.
Zobaczmy, jak pokazują to
historie pięciu studentów
158 klasy Szkoły Gilead.
Słuchając ich przeżyć,
zwróćmy uwagę na to,
czego uczą nas o Jehowie
i o tym, jak
wspierał ich w służbie.
Naszymi pierwszymi gośćmi
są Mark i Melissa Gratrix
z Oddziału Wielka Brytania.
Dziękujemy, że jesteście dziś
z nami w tym programie.
Dziękujemy.
Przyjechaliście z Wielkiej Brytanii,
ale czy oboje jesteście Brytyjczykami?
Ja pochodzę z okolic
Manchesteru w północnej Anglii.
A ja z Detroit w Michigan w USA.
Skoro dzielił was Ocean Atlantycki,
to jak się poznaliście?
Byłem delegatem na kongresie
międzynarodowym
niedaleko rodzinnego
miasta Melissy w 1998 roku.
Ale minęło kilka lat, około siedmiu,
zanim się pobraliśmy.
Okej. A czy w swoim życiu zawsze
poświęcaliście czas na sprawy duchowe?
Miałam kochających rodziców
i dobre dzieciństwo,
ale pod względem duchowym
nie byłam na najlepszej drodze.
Już jako mała dziewczynka
chciałam zostać projektantką mody.
I do tego dążyłam.
Poszłam na czteroletnie studia.
Uzyskałam dyplom z tej dziedziny.
A potem rozpoczęłam pracę
w branży modowej.
Nie pomagało mi to
rozwijać właściwych przymiotów,
przez co nie byłam
silna duchowo.
Miałam materialistyczne cele.
Nie zawsze podejmowałam mądre
decyzje dotyczące towarzystwa.
Nie zawsze też
wybierałam dobrą rozrywkę.
I nie miałam żadnych
celów duchowych.
A ty Mark?
Niestety, ja też niewiele
robiłem dla Jehowy.
Z prawdą
zapoznawała mnie mama.
Ochrzciłem się,
gdy miałem 13 lat.
Ale od razu zacząłem
prowadzić podwójne życie.
Z każdym rokiem
było tylko gorzej,
chociaż miałem
dobre wzorce w rodzinie
i grupę przyjaciół, którzy aż do dziś
wiernie służą Jehowie.
Tak naprawdę tylko Jehowa
wiedział, jak spędzam czas i z kim,
i że w rzeczywistości tylko udaję
kogoś, kim wcale nie jestem.
Dziękujemy, że tak szczerze
o tym powiedzieliście.
To nie jest łatwe.
A co było punktem zwrotnym
w waszym życiu?
Co ciekawe, chociaż mój tata
nie był Świadkiem Jehowy,
dał mi wspaniały przykład tego,
jak być dobrym ojcem i mężem.
Więc kiedy zacząłem
poznawać się z Melissą,
moim celem było stać się
naprawdę dobrym mężem.
Dlatego mimo
relacji na odległość
od razu zaczęliśmy
każdego tygodnia
wspólnie studiować Biblię
przez telefon.
I wtedy po raz pierwszy zrobiłem
coś dla Jehowy z właściwych pobudek.
Stopniowo czułem, że zaczynam
budować swoją relację z Jehową od nowa.
W rezultacie zrozumiałem,
jak bardzo przez lata Go raniłem.
Ze mną było podobnie.
Zanim się pobraliśmy,
zostałam pionierką,
ale zaczęły mnie
dręczyć wyrzuty sumienia
z powodu decyzji, które
podjęłam w przeszłości.
Więc oboje postanowiliśmy
porozmawiać ze starszymi.
I to było to.
Bardzo nam pomogli
duchowo stanąć na nogi.
To ciekawe, jak duży wpływ
może mieć głębokie studium Biblii
na sumienie i więź z Jehową.
Co było dalej?
Zaczęliśmy patrzeć na służbę
dla Jehowy we właściwy sposób.
Stawiliśmy się do dyspozycji.
Wypełniliśmy wniosek do Gilead
(wtedy jeszcze pionierzy stali
mogli to robić),
wniosek do LDPB, do Betel.
Myśl o poszerzeniu zakresu służby
sprawiała nam radość,
ale nie zostaliśmy nigdzie
zaproszeni.
Po pewnym czasie nasi przyjaciele
podsunęli nam pomysł,
żeby przenieść się na teren
z potrzebami do Nikaragui.
I tak zrobiliśmy.
Jak wyglądało tam wasze życie?
Mam przy sobie zdjęcie.
Jak widzisz, zrobiono je,
gdy byliśmy w służbie,
która była naprawdę wspaniała
i niesamowicie owocna.
Ludzie byli bardzo przyjaźni
i prowadziliśmy wiele studiów.
To był cudowny rok.
Jak widać, naszym głównym
środkiem transportu były rowery.
A gdy przechodziliśmy
obok domów braci i sióstr,
zawsze zapraszali nas
do siebie na posiłek.
Bardzo dużo się
od nich nauczyliśmy.
Mimo że mieli skromne środki,
byli niesamowicie gościnni.
Patrząc na to zdjęcie, widzę
ogromną radość na waszych twarzach.
Jesteście tacy szczęśliwi.
Widać, że ta służba
sprawiała wam przyjemność.
Dziękuję.
Jakiś czas po powrocie z Nikaragui
trafiliście do Biura Oddziału w Anglii.
Czym się tam zajmujecie?
W jakich jesteście działach?
Ja usługuję w Dziale Prawnym
i pomagam specjalnym sługom
pełnoczasowym w kwestiach wizowych.
Bardzo to lubię, bo dostrzegam,
jak Jehowa w tym pomaga.
Czasami trochę to trwa, ale Jehowa
usuwa wszystkie przeszkody.
Świetnie. A ty Mark?
Ja współpracuję
z Działem Informacji Publicznej.
Duża część moich zadań
to dostarczanie rzetelnych informacji
na temat Świadków Jehowy
uczelniom wyższym, mediom
i przedstawicielom władz.
— Brzmi jak naprawdę trudne zadanie.
— Ja też tak myślałem.
Byłem przerażony,
gdy otrzymałem to zadanie.
Dobrze pamiętam, jak pewnej nocy
ze stresu nie mogłem spać.
Poszedłem do salonu i przeczytałem
3 i 4 rozdział Księgi Wyjścia.
Pomyślałem, że Mojżesz
dostał właśnie taki przydział.
Miał porozmawiać z faraonem,
który był najwyższym
urzędnikiem państwowym.
Ale za każdym razem, gdy
Mojżesz wyrażał swoje obawy,
Jehowa zapewniał go, że udzieli
mu wszelkiej niezbędnej pomocy.
Właśnie tego doświadczamy razem
z braćmi, z którymi współpracuję.
Zawsze, gdy czujemy, że coś jest
ponad nasze siły, Jehowa nas wspiera.
Naprawdę wzmacnia to moją wiarę.
Naszą też, gdy widzimy,
jak Jehowa się wami posługuje.
Zastanawiam się jeszcze nad drogą,
którą przebyliście od młodości aż do teraz.
Czy przez ten czas nauczyliście się
czegoś szczególnego o Jehowie?
Tak, Jehowa pokazał, że jest
dla mnie bardzo cierpliwy.
Wiedział, że uwielbiam się uczyć,
że chcę prowadzić ekscytujące życie,
i pozwolił mi
działać po swojemu.
I chociaż dało mi to
pewną miarę szczęścia,
to gdy zaczęłam działać
zgodnie z wolą Jehowy,
rozwinęłam przymioty,
które mnie do Niego zbliżyły
i pozwoliły prowadzić
naprawdę fascynujące życie.
Dzięki Jehowie zdobyłam
zupełnie nowe umiejętności,
otrzymałam ciekawe zadania,
co nie byłoby możliwe,
gdybym żyła po swojemu.
Jestem Mu wdzięczna,
że zamiast zostawić mnie samej sobie,
pozwolił mi spróbować
i przekonać się,
że służba dla Niego
to najlepsza droga życiowa.
A twoje spostrzeżenia, Mark?
Zrozumiałem, że
Jehowa jest miłosierny.
Teraz widzę, że choć
potrzebowałem duchowej pomocy,
to o nią nie prosiłem,
bo się bałem.
Nie rozumiałem, jak Jehowa patrzy
na osoby w podobnej sytuacji.
Ale mój przyjaciel pokazał mi
werset, który bardzo mi pomógł.
— Mogę go przeczytać?
— Pewnie.
— To Izajasza, rozdział 28.
Bardzo podoba mi się
jego końcówka,
ale przeczytam tylko 24 werset.
Czytamy tu: „Czy w porze wysiewu
oracz przez cały czas tylko orze?”.
Zwrócono tu uwagę
na rolnika i na to,
że nie orze on
przez cały czas.
Skupia się na przyszłych plonach,
które dadzą mu pokarm
i którymi będzie mógł
się cieszyć.
Jehowa podszedł
do mnie podobnie.
Nie skupiał się głównie
na karceniu czy karaniu mnie.
Potraktował mnie tak,
żebym mógł się poczuć czysty,
szczęśliwy i użyteczny
w służbie dla Niego.
Oboje jesteśmy wdzięczni,
że teraz rozumiemy,
czym powinna być
służba dla Jehowy.
Dzięki wam lepiej
rozumiemy ten werset.
Nawiązując do tego,
co powiedział Mark,
przypomina mi się werset,
który omawialiśmy na zajęciach —
Hebrajczyków 9:14.
Wspomina on, że Jehowa pozwala
nam pełnić dla Niego świętą służbę,
jeśli oczyścimy swoje sumienie.
I właśnie tak było
w naszym wypadku.
Czyli nawet jeśli
popełnimy jakiś błąd,
powinniśmy skupić się
na służbie dla Jehowy.
Nie dać się sparaliżować
błędom z przeszłości.
Wy na to nie pozwoliliście.
Widzimy, jak Jehowa się wami
posługuje i was wspiera.
Bardzo wam dziękujemy.
Nasz kolejny gość przyjechał
z Oddziału Afryka Wschodnia.
Przywitajmy siostrę
Wanjiku Waichigo.
Wanjiku, wiemy, że
przyjechałaś do nas z Kenii.
Słyszeliśmy, że bracia
i siostry nazywają cię Sheko, tak?
Tak, mówcie mi Sheko.
Dobrze, Sheko.
Opowiedz nam trochę o sobie.
Moja mama poznała prawdę,
gdy byłam mała.
Więc byłam
wychowywana w prawdzie.
Mój tata nie jest Świadkiem
i bardzo ważne było dla niego
wykształcenie dzieci.
— Ja chciałam zostać prawnikiem.
— Prawnikiem?
— Tak.
— Wow!
Chciałam pomagać pokrzywdzonym,
walczyć o sprawiedliwość.
Byłam pewna, że gdy dorosnę,
zostanę prawnikiem.
Studia prawnicze
są wymagające i czasochłonne.
Czy wpłynęło to
na twoją więź z Jehową?
Niestety tak, bo w trakcie
studiów skupiałam się
tylko na edukacji, egzaminach
i budowaniu kariery.
Przez to sprawy duchowe
spadły na dalszy plan.
To co było punktem zwrotnym
w twoim życiu?
Po studiach przeprowadziłam się
do domu, który, jak się okazało,
znajdował się blisko
Sali Królestwa.
Pamiętam, że pewnego dnia
wracałam z pracy
po długim, męczącym dniu
i zobaczyłam grupę braci,
którzy szli do Sali Królestwa.
Niektórzy się spieszyli.
I pomyślałam:
„Jestem jedną z nich.
Tak zostałam wychowana.
To powinnam robić.
To tam powinnam iść”.
Dlatego poszłam
na kolejne zebranie.
W tym wypadku
warto było pójść za tłumem...
— O tak.
— ...bo dzięki temu przyszłaś do Sali Królestwa.
Tak.
Co czułaś, będąc z powrotem
w Sali wśród braci i sióstr?
Zbór, do którego trafiłam,
był serdeczny i troskliwy.
Bracia ciepło mnie przyjęli,
okazali mi miłość.
Dobrze się przy nich czułam.
Pod względem duchowym
uratowali mi życie.
Dobrze to słyszeć.
A jak to się stało, że
rozpoczęłaś służbę pełnoczasową?
Co cię do tego skłoniło?
Miałam roczny
plan czytania Biblii,
którego chciałam się trzymać,
i to był mój cel.
W tamtym czasie
wcześnie wstawałam do pracy.
Pobrałam sobie Watchtower Library
i każdego dnia czytałam
fragment Biblii.
A gdy już to zrobiłam,
szukałam dodatkowych informacji.
Trzymałam się tego planu
przez rok i kolejne lata.
— Brzmi jak naprawdę głębokie studium.
— To prawda.
Czyli od tego się zaczęło.
Czy coś jeszcze ci wtedy pomogło?
Wyruszałam do służby
z różnymi pionierami.
Była taka siostra, z którą
często współpracowałam.
Była pionierką i cały czas powtarzała,
że pewnego dnia ja też nią zostanę.
W tamtym czasie
pracowałam na pełny etat
i nie sądziłam,
że to w ogóle możliwe.
— Ale ona była uparta.
— O tak, nie poddawała się.
Nieźle.
I w końcu faktycznie
zostałam pionierką,
skorzystałam nawet
z kursu pionierskiego.
— Fajnie.
— To właśnie my.
Widzimy, że trzymasz
podręcznik do kursu.
A kim jest siostra obok?
To właśnie ta siostra, która
nie przestawała mnie zachęcać.
Korzystała z kursu
pionierskiego po raz drugi
i mogłyśmy uczyć się razem.
— Czyli zachęty się opłaciły.
— Tak, kurs był wspaniały.
To był dar od Jehowy.
— I wciąż się przyjaźnicie.
— To prawda.
Świetnie.
Zaczęłaś też
współpracować z Betel,
a potem służyć tam
pełnoczasowo.
W jakim jesteś dziale?
W Dziale Prawnym.
Tak sobie myślę
o twoich przeżyciach,
robiłaś karierę zawodową
jako prawnik,
ale teraz wykorzystujesz
swoje umiejętności dla Jehowy,
dla Jego organizacji.
Jak byś porównała
te doświadczenia?
Różnica jest ogromna.
W pracy świeckiej
chodziło o pieniądze
i wspinanie się
po szczeblach kariery.
Ale pracując dla Jehowy,
walczysz za braci i siostry.
Choć ich nie znasz,
to ich kochasz.
A gdy już poznasz —
to kochasz ich jeszcze mocniej.
Wiara dodaje ci sił,
odczuwasz radość i zadowolenie.
To najlepsza droga życiowa.
Dziękujemy, że opowiedziałaś nam
o tym, jak Jehowa się tobą posługuje.
I dziękujemy za twoją
ofiarną służbę.
Przeżycia całej waszej trójki
były bardzo zachęcające
i pokazały, jak Jehowa
was kształtował.
Jesteśmy wdzięczni,
że mogliśmy je usłyszeć.
Nasz kolejny gość
przyjechał z Dominikany.
Przywitajmy brata Tito Abreu.
— Tito, witamy cię!
— Witajcie.
Powiedz nam coś o sobie.
Byłeś wychowywany w prawdzie?
Moja mama jest
Świadkiem, mój tata nie,
ale jest bardzo przychylny,
bo widzi, jak prawda
zmieniła nasze życie.
Mama bardzo kocha
Jehowę i kocha głosić.
Nas też tego nauczyła,
więc łatwo mi było
postawić sobie cel,
żeby zostać pionierem.
A później, w 2010,
byłem na Kursie Usługiwania.
— Na Kursie Usługiwania?
— Tak.
A gdzie dostałeś przydział po kursie?
Zostałem wysłany jako pionier specjalny
do centralnej części wyspy.
To był wspaniały przydział.
Pokażę ci zdjęcie.
Wow!
To ja z bratem José.
To było w samym środku dżungli.
Teraz José jest
pionierem specjalnym,
ale wtedy był
nieochrzczonym głosicielem.
Daleko za nami
widać mały domek.
Głosząc w takich miejscach,
szukaliśmy głuchych.
W tym domu spotkaliśmy parę,
która mówiła po kreolsku.
Niektóre z ich dzieci
mówiły po hiszpańsku.
Ale jedno z nich
nie mówiło wcale.
Można było się z nim porozumieć
tylko używając języka migowego.
Więc żeby porozmawiać
z każdym,
trzeba było głosić
w trzech różnych językach.
— Czyli znasz język migowy?
— Tak.
Moja siostra jest głucha,
więc cała nasza rodzina
musiała nauczyć się migać.
To jak wyglądały twoje
początki na tym terenie?
Od czego zaczęliście?
Po prostu chodziliście od domu
do domu, szukając głuchych?
Szukaliśmy ich z pomocą
miejscowych braci.
Najpierw odwiedziliśmy
trzy miejsca —
poszliśmy na
posterunek policji,
do bazy wojskowej
i do pani burmistrz.
— Same grube ryby na start.
— Tak, tak.
I jak wam poszło?
Naprawdę świetnie,
bo w tym mieście
Świadkowie Jehowy mieli już
wyrobioną bardzo dobrą opinię.
A to, że zainteresowaliśmy się
też głuchymi w tej okolicy,
dodatkowo ich poruszyło.
To były bardzo udane spotkania.
Dzięki nim zyskałem
trzy adresy,
bo okazało się, że pani burmistrz
ma troje głuchych pracowników.
Więc mogłem im głosić.
Burmistrz załatwiła ci
trzech zainteresowanych.
I zrobili postępy?
Tak, zwłaszcza jedna para.
Nie byli małżeństwem,
ale poznali prawdę,
chcieli żyć tak, jak należy,
być posłuszni Jehowie,
dlatego wzięli ślub.
Rozwinęli silną więź z Jehową
i nawet sami zaczęli pomagać
głuchym poznawać Boga.
To bardzo zachęcające.
Oczywiście teren języka
migowego się rozwija.
To samo można powiedzieć
o służbie w języku hiszpańskim
i w innych językach
w Dominikanie.
Tak.
To obejrzyjmy filmik o jednym
z terenów obcojęzycznych.
Na wyspie Haiti są dwa państwa —
Haiti i Dominikana.
W obu widać, z jak wielką
wiarą działa lud Jehowy.
W Dominikanie dzieło
głoszenia wciąż się rozwija,
również w języku kreolskim
używanym przez imigrantów
z sąsiedniego Haiti.
Wielu mieszkańców
państwa Haiti
przenosi się tutaj ze względu
na trudne warunki w ich kraju.
Szukają tu większej
stabilności.
I chociaż wierzą w Boga,
mówią, że On
się nimi nie interesuje.
Przykro to słyszeć.
Wtedy my wkraczamy do akcji.
Możemy z nimi porozmawiać,
wysłuchać ich, zrozumieć...
A gdy odwiedzamy ich kolejny raz,
dzielimy się nadzieją,
której potrzebują.
Pokazujemy im w Biblii,
że naprawdę istnieje Bóg,
któremu na nich zależy.
Kiedy odwiedzamy ludzi
w ich domach,
zawsze witają nas
z uśmiechem.
Zawsze zapraszają nas
do środka.
I nawet jeśli głosimy
dwie, trzy godziny,
to udaje nam się opracować
niewielką część terenu,
bo w każdym domu
spędzamy dużo czasu.
Właściwie oni sami
dają nam temat do rozmowy.
Bardzo łatwo ich zagadnąć
prostymi pytaniami,
na przykład o samopoczucie
albo o rodzinę.
Tak niewiele wystarczy,
żeby otworzyć sobie furtkę
do miłej rozmowy.
Kiedy ludzie dowiadują się,
czego uczy Biblia,
powoli zaczynają
zmieniać swoje życie.
Czujesz wtedy
taką radość i satysfakcję,
że aż ciężko to opisać!
Kiedyś w służbie od domu
do domu spotkaliśmy kobietę,
która cierpiała po stracie
jedynego dziecka.
Była bardzo zdziwiona,
gdy dowiedziała się,
że Bóg Jehowa nie odpowiada
za jej cierpienie.
Trochę później powiedziała,
że jedynym sposobem na to,
żeby odwdzięczyć się Jehowie
za wyciągnięcie jej
z duchowej ciemności, było
podjęcie decyzji
o służeniu Mu.
Teraz jest naszą siostrą
i bardzo ją kochamy.
Wspaniale jest widzieć, jak
coraz częściej się uśmiecha —
bo teraz jej życie
nabrało sensu.
Kiedy widzisz, jak ktoś wychodzi
z wody zaraz po chrzcie,
i wiesz, że to Jehowa
go tu doprowadził,
to wspaniałe uczucie!
Świadomość,
że masz drobny udział w tym,
jak ludzie
zmieniają swoje życie...
Nic tego nie przebije!
Mimo że w naszym zborze
było około 30 głosicieli,
na zebrania przychodziło
średnio 70 osób,
a na Pamiątce co roku
było nas ponad 300 —
czyli 10 razy więcej
niż liczba głosicieli.
Teraz rozumiem, dlaczego
Jehowa jest taki cierpliwy.
Jest jeszcze tyle do zrobienia!
To samo dzieje się
w całym kraju —
ludzie tylko czekają na to,
by usłyszeć dobrą nowinę.
Jak powiedział Jezus,
w Jana, rozdziale 4,
duchowe żniwa są ogromne.
Chociaż pracy jest dużo,
żniwiarze są radośni.
Możemy ‛razem się cieszyć’,
współpracując przy tych
ogólnoświatowych zbiorach.
Wspaniale jest widzieć,
jak Jehowa błogosławi tej działalności
i przyciąga do siebie
coraz więcej ludzi.
No to teraz
opowiedz nam o Betel.
Czym się tam zajmujesz?
Obecnie usługuję
w Dziale Opieki Zdrowotnej.
Jego celem jest wspieranie
specjalnych sług pełnoczasowych —
w tym misjonarzy, pionierów
specjalnych i nadzorców obwodów —
na terenie Dominikany.
Ale ze względu
na trudną sytuację w Haiti
pomagamy też
tamtejszym braciom.
Z Betel w Haiti?
A więc masz do czynienia z braćmi,
którzy przyjeżdżają
z Haiti do Dominikany,
aby skorzystać
z opieki zdrowotnej.
Co możesz o nich powiedzieć?
Wiemy, że ich zadania
są bardzo stresujące,
więc pomagamy im
się zrelaksować i trochę odpocząć.
Oczywiście zapewniamy im też
niezbędną opiekę zdrowotną,
ale zawsze jesteśmy
pod wrażeniem ich nastawienia.
Przychodzi mi teraz na myśl
pewne małżeństwo.
Niestety, musieliśmy im przekazać
przykrą informację o diagnozie.
Kiedy zrozumieli, w jakiej są sytuacji
i jakie leczenie jest potrzebne,
ich pierwszym pytaniem było:
„Da się to zrobić szybko?”.
Nawet lekarz zapytał:
„Ale dlaczego?”.
Kiedy to tłumaczyli,
to było niesamowite.
Wyjaśnili: „Nasi przyjaciele,
nasi bracia i siostry w Haiti,
nas potrzebują,
a my chcemy ich wspierać,
więc im szybciej to załatwimy,
tym szybciej do nich wrócimy,
żeby dalej z nimi głosić”.
To było piękne,
bo mimo trudnej sytuacji
myślami dalej byli
ze swoją duchową rodziną.
Co za przykład
niesamolubnej miłości!
Dzięki, że to opowiedziałeś.
Widzimy, że dużo cię łączy z Haiti —
przez pracę w Betel, ale nie tylko.
Czy przypadkiem
przez ostatnie pięć miesięcy
twoim współlokatorem
nie był brat z Haiti?
Tak, zgadza się.
Możemy go tu zaprosić?
Śmiało.
A więc witamy, brat Francklin Aimé
z Biura Oddziału w Haiti.
Miło cię tu gościć Francklin.
Dziękuję.
Powiedz nam coś o sobie.
Byłeś wychowywany w prawdzie?
Tak, dorastałem w prawdzie.
Wychowywała nas tylko mama.
Mam jeszcze czworo
starszego rodzeństwa.
Wiara i ciężka praca mojej mamy
miały na mnie ogromny wpływ.
Chociaż zdarzało się,
że nie wiedziała,
co włoży do garnka
następnego dnia,
zawsze polegała na Jehowie.
Często widziałem,
jak modli się do Jehowy
i zostawia wszystko
w Jego rękach.
A On zawsze o nas dbał.
Jej przykład
zmotywował mnie do tego,
żeby zbudować
silną wiarę w Jehowę
i postrzegać Go
jako realną Osobę.
Taki przykład wiary
może wiele nauczyć.
Ale miałeś też
inną okazję do nauki?
Tak, w 2010 roku
byłem na Kursie Usługiwania.
2010? Tito, to chyba
wtedy, co ty?
Tak, to było w tym samym czasie,
tylko w innej części wyspy.
Mało tego, zostaliśmy ochrzczeni
dokładnie w ten sam weekend.
— Naprawdę?
— W 1997.
Serio?
To trochę tak, jakbyście żyli tym samym
życiem po dwóch stronach wyspy.
Ale w styczniu 2010 roku na Haiti
było straszne trzęsienie ziemi.
Spowodowało ono ogromne
zniszczenia i śmierć wielu osób.
Jak to wpłynęło na wasz kurs?
Plan naszych zajęć trochę się zmienił.
Rano mieliśmy normalne lekcje,
ale popołudnia poświęcaliśmy
na pomoc poszkodowanym.
Mam przy sobie
zdjęcie z tego okresu.
Co tutaj widzimy?
To są bracia,
którzy się ze mną uczyli.
Widać, jak po południu
przenoszą paczki
z niezbędnymi artykułami
dla naszych braci w potrzebie.
Ciekawe, czyli rano
analizowaliście przykład Jezusa,
a po południu
stosowaliście go w praktyce.
Tak.
Pięknie. A po kursie
gdzie cię skierowano?
Zostałem wysłany do małej
miejscowości jako pionier specjalny.
Bardzo polubiłem ten przydział,
bo miałem wspaniały przywilej
obserwować błogosławieństwa Jehowy
i pomagać ludziom
poznać Go i Mu służyć.
Widać, że mieszkańcy Haiti
naprawdę mają potrzeby duchowe.
Ale jak na waszą służbę
wpłynęły niepokoje społeczne?
Niepokoje społeczne nie osłabiają
gorliwości braci i sióstr w Haiti.
Co prawda przez ostatnie lata
liczba głosicieli się zmniejszyła —
bo wiele osób
po prostu opuściło kraj —
ale w rzeczywistości widzimy wzrost,
jeśli chodzi o naszą działalność.
Na przykład
w roku służbowym 2024
liczba prowadzonych kursów biblijnych
wzrosła o 18 procent
w porównaniu do roku 2021.
I to mimo nasilenia się
niepokojów społecznych.
Liczba pionierów pomocniczych
zwiększyła się czterokrotnie
i mieliśmy dwa razy
więcej ochrzczonych!
To naprawdę pokazuje,
że Jehowa nie przestaje nam błogosławić,
nawet pomimo trudności.
Niesamowite!
Ale wspomniałeś, że niepokoje społeczne
w ostatnich latach tylko się nasilają.
To na pewno nie jest łatwe.
Jak to wpływa na braci?
Wielu musiało już kilkakrotnie
uciekać ze swoich domów,
czasem tylko z plecakiem ewakuacyjnym
albo z tym, co akurat mieli na sobie.
Przenosili się w inne miejsce,
a po kilku tygodniach
albo miesiącach znowu musieli uciekać.
Ale jestem pod wrażeniem,
że mimo tych trudnych warunków
zachowują spokój i radość.
Na przykład w bieżącym roku
300 braci mieszkających
w pewnym miasteczku
musiało uciekać
do większego miasta.
Tego samego tygodnia
Betel wysłało dwóch
członków Komitetu Oddziału,
żeby podczas specjalnego
programu wygłosili przemówienia,
które miały zachęcić braci.
Mogę pokazać ci zdjęcie.
Co my tu mamy?
To jest właśnie ten specjalny program,
który został zorganizowany.
Sala jest wypełniona po brzegi
braćmi i siostrami.
Co ciekawe,
wszyscy są ładnie ubrani,
chociaż dopiero co
musieli się ewakuować.
Bracia z Komitetu byli pod ogromnym
wrażeniem, jak to zobaczyli.
Niesamowite było
widzieć ich pogodny nastrój
i gotowość do wielbienia Jehowy.
Ja też jestem pod wrażeniem.
Uciekają, bo ich życie
jest zagrożone,
a mimo to pojawiają się
w Sali Królestwa.
To piękny przykład —
naprawdę czerpią siły od Jehowy.
Miło też widzieć, jak Jehowa
posługuje się organizacją
i odpowiedzialnymi braćmi.
Zobaczmy teraz kolejny filmik,
w którym nadzorca obwodu
zaangażowany w pomoc braciom
opowiada o sytuacji w Haiti.
Haiti leży w zachodniej części wyspy.
Miejscowi bracia stawiają
czoła wielu trudnościom.
Mimo to okazują odwagę,
pokorę i zaufanie do Jehowy.
Przykład ich wiary
jest bardzo zachęcający.
Przygotowywaliśmy się
do zgromadzenia obwodowego,
które po raz pierwszy
po pandemii COVID-19
miało odbyć się na żywo.
Niektórzy bracia mieszkali w rejonach,
gdzie panowały niepokoje społeczne.
Dlatego dotarcie do Sali Zgromadzeń
było dla nich wyzwaniem
i wymagało dużej odwagi.
Kiedy dojechaliśmy do Sali,
zobaczyliśmy, że braci i sióstr
jest naprawdę dużo.
Byli tacy radośni,
ciepło się ze sobą witali,
siostry się przytulały
i prowadziły
zachęcające rozmowy.
Minęło sporo czasu,
odkąd ostatni raz się widzieliśmy.
To była prawdziwa duchowa uczta.
Treść programu była taka budująca!
Poczuliśmy, że nas wzmocniła
i przygotowała do prób,
które były jeszcze przed nami.
Niepokoje społeczne tak się nasiliły,
że znowu nie mogliśmy
organizować zgromadzeń na żywo.
Więc nie widzieliśmy się
w Sali przez kolejne dwa lata.
Tak się cieszę, że bracia
dbają o swoją wiarę
i pozostają blisko Jehowy.
Starsi okazują pokorę,
kiedy szybko wprowadzają w życie
wskazówki otrzymywane od organizacji.
Naprawdę bardzo się starają,
żeby zastosować się do nich
tak szybko, jak to możliwe —
zwłaszcza jeśli te wskazówki
dotyczą braci,
którzy są w niebezpieczeństwie.
Kiedy patrzymy na głosicieli,
widzimy, ile miłości jest między nimi.
Nigdy jej nie utracili —
są dla siebie wsparciem.
Widzimy też, że chociaż
sytuacja jest trudna,
to ich więź z Jehową
ciągle się umacnia.
Nabierają coraz większego
zaufania do Jehowy
i jeszcze chętniej
stosują się do wskazówek
przekazywanych
przez Jego organizację.
Wytrwałość tych braci
jest naprawdę wyjątkowa.
Razem z żoną nauczyliśmy się
z tego czegoś ważnego —
najlepsze, co możemy zrobić,
to pozwolić Jehowie
kierować naszymi krokami.
On nigdy nas nie zostawi.
Nie opuści nas bez względu na to,
co by nas spotkało.
Dlatego jesteśmy przekonani,
że niezależnie od tego,
jak trudna jest sytuacja,
zawsze możemy na Nim polegać.
Jedna wyspa,
dwa piękne przykłady wiary.
Przeżycia tutejszych braci
przypominają nam,
że możemy trwać, a nawet rozkwitać,
w każdych okolicznościach.
Bo Jehowa zawsze jest
ze swoimi sługami.
To było bardzo wzruszające.
Bracia w Haiti nie tylko
starają się przetrwać próby.
Oni — tak, jak napisano
w Kolosan 1:11 —
naprawdę znoszą je „z radością”.
Widać w tym
działanie ducha świętego.
Bóg ich wspiera i dodaje im sił,
których potrzebują.
Bardzo wam dziękujemy
za wytrwałość,
za przykład wiary i za miłość,
którą okazujecie braciom i siostrom
w Dominikanie i w Haiti.
To, co dzisiaj usłyszeliśmy,
to nie tylko historie pięciu osób.
To historia o Jehowie.
O tym, jak pomaga
swoim sługom znosić próby,
których nie byliby w stanie
przejść sami.
O tym, jak przez działalność głoszenia
przyciąga do siebie kolejne osoby.
O tym, jak okazuje miłość,
cierpliwość i miłosierdzie
i niczym Garncarz
nadaje nam odpowiedni kształt.
Wszyscy jesteśmy niedoskonałą gliną.
Mamy różne ograniczenia.
Ale dopóki dajemy się kształtować,
Jehowa może sprawić, że staniemy się,
kim trzeba, żeby spełniać Jego wolę.
Pytanie, jak ukształtuje ciebie.
Zapraszamy do obejrzenia
kolejnego odcinka Za kulisami.
Bardzo dziękujemy bratu Joelowi
oraz studentom
za te ciekawe i piękne wywiady.
Niezwykle nam się podobały.
Przed nami
kolejna część programu.
Nadszedł czas na główne
przemówienie tej uroczystości.
Przedstawi je
członek Ciała Kierowniczego,
brat Jody Jedele.
Tytuł przemówienia brzmi:
„Stale zjednujcie sobie przychylność”.
Posłuchajmy.
Drodzy studenci,
a już za chwilę absolwenci,
wiem, że wasze serca są
pełne wdzięczności za wszystko,
co otrzymaliście
w trakcie szkolenia w Gilead.
Z pewnością trudno wam
wyrazić słowami,
jak wiele radości przyniosło wam
to pogłębione studium Biblii.
Jeszcze lepiej poznaliście Jehowę
i umocniliście miłość do Niego.
Potwierdzają to wasze wypowiedzi,
które słyszeliśmy.
Otrzymaliście wskazówki i wsparcie
od Działu Szkoleń Teokratycznych
i wykładowców.
Chętnie korzystaliście
z pomocy innych działów w Betel.
W czasie szkolenia
mogliście też odczuć
osobiste wsparcie
wielu braci i sióstr.
Co ich do tego pobudzało?
Dlaczego wam pomagali?
Bo was kochają i chcieli,
żebyście mogli w pełni
cieszyć się
pobytem w Gilead.
Dostaliście naprawdę wiele.
W jakim celu?
Żeby umacniać i wywierać
stabilizujący wpływ na innych.
Szatanowi nie podoba się,
że już ponad 9 000 000 ludzi
cieszy się rajem duchowym
i ta liczba z każdym
tygodniem rośnie.
A my chcemy, żeby jak najwięcej
osób się w nim znalazło.
Szkolenie w Gilead
już was umocniło
i wywarło na was
stabilizujący wpływ.
Teraz dzięki zdobytej wiedzy
i silnej więzi z Jehową
wy możecie w podobny sposób
oddziaływać na innych.
Jak to robić?
Dokładnie tak
jak każdy inny sługa Boga.
Chcemy naśladować
naszego Ojca, Jehowę,
w naszych codziennych
zadaniach i obowiązkach.
Chodzi o to, co robiliście,
zanim trafiliście do Gilead,
i co w jeszcze większej
mierze będziecie robić
po zakończeniu tego szkolenia.
Jak zrobić to skutecznie?
Przeanalizujemy ten temat
i omówimy przykłady,
jak wzmacniać i wywierać
stabilizujący wpływ na innych.
Otwórzmy najpierw
Przysłów 13:15a:
„Głęboka wnikliwość
zjednuje przychylność”.
„Głęboka wnikliwość
zjednuje przychylność”.
Co to oznacza?
Rozłóżmy ten werset
na części pierwsze.
Jako chrześcijanie z pewnością
cieszymy się, kiedy inni nas lubią,
ale szczególnie zabiegamy
o przychylność Jehowy,
Jego uznanie,
Jego błogosławieństwo.
Jehowa chętnie
okazuje przychylność.
On wyszukuje okazji, żeby wyrazić
uznanie swoim studentom,
... studentom,
oczywiście sługom.
Mogliście tego doświadczyć,
zanim przyjechaliście do Gilead.
Pokazaliście, że jesteście
duchowymi ludźmi,
którzy cieszą się
uznaniem Jehowy.
Chcemy, żebyście
po wyjeździe z Gilead
dalej byli wnikliwi i dzięki temu
zjednywali sobie przychylność.
Co oznacza okazywanie
wnikliwości w sensie biblijnym?
W pewnym komentarzu
biblijnym czytamy,
że hebrajskie wyrażenie
„głęboka wnikliwość”
„opisuje roztropność,
trzeźwy osąd i mądre opinie”.
Gdzie indziej czytamy, że to
„umiejętność dokładnego
analizowania sytuacji,
dostrzegania tego,
czego nie widać na powierzchni”.
Ma to związek z „rozumowym
poznawaniem przyczyn”.
„Chodzi o ten rodzaj wiedzy,
który umożliwia człowiekowi
postępowanie w sposób mądry
i zapewniający powodzenie”.
Teraz lepiej to rozumiemy.
Powinniśmy mieć
trzeźwy osąd i dostrzegać to,
czego nie widać
na pierwszy rzut oka.
Nie jest to więc
żadna fizyka kwantowa.
Dlaczego w Księdze Przysłów
znajdujemy to przypomnienie?
Bo okazywanie takiej wnikliwości
nie zawsze jest łatwe.
Wykonując teokratyczne zadania,
spotykamy się z różnymi
osobami i sytuacjami.
Poza tym wszyscy
jesteśmy niedoskonali
i różnimy się poglądami,
pochodzeniem i kulturą.
Możemy także
współpracować z działami,
których priorytety
są inne niż nasze.
A na dodatek ty
albo ktoś inny może po prostu
nie wyspaliście się tej nocy.
I okazywanie wnikliwości
może być wtedy trudne.
Zobaczmy przykład Mojżesza.
Był on wiernym, duchowo
usposobionym człowiekiem.
Przez większość swojego życia
cieszył się uznaniem Jehowy.
Ale czy sposób, w jaki Mojżesz
zapewnił wodę Izrealitom
w Meribie w pobliżu Kadeszu,
podobał się Jehowie?
Był w trudnym położeniu,
znajdował się pod presją,
a gdy uderzył w skałę,
woda wypłynęła.
Niestety, Mojżesz nie wykazał
się wtedy wnikliwością.
Nie oddał chwały Jehowie.
Nie zareagował właściwie,
nie wzmocnił tych ludzi
ani nie wywarł na nich
stabilizującego wpływu.
Ta relacja uczy nas, że nawet
jeśli przez większość czasu
cieszymy się
błogosławieństwem Jehowy,
to nie znaczy,
że będzie On popierał
każdą decyzję, którą podejmiemy.
Mojżesz nie utracił przywileju.
Dalej przewodził Izraelitom.
Ale został skarcony
za brak wnikliwości
i utracił możliwość wejścia
do Ziemi Obiecanej.
Dlatego musimy okazywać wnikliwość,
szczególnie kiedy jest to trudne.
Co najpierw powinniśmy
wziąć pod uwagę?
Otwórzmy Księgę Psalmów,
Psalm 32
i zobaczmy werset 8 —
Psalm 32:8.
Jehowa mówi:
„Obdarzę cię wnikliwością
i pouczę, którą drogą masz iść.
Udzielę ci rad,
mając oko zwrócone na ciebie”.
Widzimy więc, że Jehowa
jest Źródłem wnikliwości.
On nas poucza.
Robi to poprzez swoje Słowo,
Biblię, ducha świętego,
swoją organizację
oraz współwyznawców.
Dzięki temu jesteśmy w stanie
dostosowywać swoje poglądy
i pomysły do sposobu
myślenia i działania Jehowy —
i tym samym działać mądrze.
Chcemy naśladować
Jego cechy i sposób działania.
Wiemy, że wy tak robicie.
Doświadczyliście już błogosławieństw
Jehowy w swoim życiu.
Wciąż zjednujcie sobie Jego uznanie.
Dalej okazujcie wnikliwość.
Wtedy będziecie wzmacniać
i wywierać stabilizujący wpływ na innych.
Przeanalizujmy kilka sytuacji
i pomyślmy, jakie cechy lub zachowania
będą wyrazem głębokiej wnikliwości
i zjednają przychylność Jehowy.
Chcemy pomagać braciom
i siostrom w zborze
i wywierać na nich
stabilizujący wpływ.
Zacznijmy od braci.
Jako starszy zauważasz, że siostra
opuszcza niektóre zebrania.
Oczywiście chcesz jej pomóc,
więc razem z innym bratem
składacie jej wizytę pasterską.
Mówicie, jak bardzo
brakuje jej w Sali,
odczytujecie wersety podkreślające,
jak ważna jest obecność na zebraniach,
i modlicie się z nią.
Bez wątpienia wizyta pasterska
to był dobry pomysł.
Mieliście pewną wiedzę,
ale czy wykazaliście się wnikliwością?
Chyba nie do końca.
Mieliście dobre chęci.
Czego więc zabrakło?
Nie poświeciliście czasu,
żeby dowiedzieć się,
że jej przeciwny mąż nie pozwalał jej
brać samochodu na zebrania.
A ona zwyczajnie
potrzebowała podwózki.
Mieszkała bardzo daleko
od Sali Królestwa
i nie chciała być dla nikogo ciężarem,
więc nie prosiła o pomoc.
Czy pamiętacie definicję wnikliwości?
Jest ona związana
z „poznawaniem przyczyn”,
a dopiero potem z działaniem.
Ta siostra bardziej
potrzebowała usłyszeć,
że nie jest
dla nikogo ciężarem,
niż że powinna
przychodzić na zebrania.
Potrzebowała zapewnienia,
że nie ma nic złego
w proszeniu o pomoc
i bracia chętnie ją podwiozą.
Starsi wyszli od niej przekonani,
że przekazali jej
potrzebne rady z Biblii.
Z tym że siostra ta dalej nie miała
jak dojechać na zebranie,
a w dodatku była zniechęcona.
Czy umocnili ją?
Musimy być wnikliwi.
Co mogłoby pomóc poznać
prawdziwą przyczynę jej problemu?
Trochę więcej
osobistego zainteresowania.
Chcemy poświęcać czas,
żeby kogoś wysłuchać
i zrozumieć jego sytuację.
Właśnie wtedy okażemy wnikliwość.
A co z siostrami?
Czy one też mogą okazywać
wnikliwość i umacniać zbór?
Tak, siostry odgrywają
ogromną rolę
w wywieraniu na zbór
stabilizującego wpływu.
Przecież ponad
połowa głosicieli to siostry.
To całkiem spora grupa.
Możecie czasami
zdziałać więcej niż bracia.
Otwórzmy List do Tytusa,
rozdział 2
i przeczytajmy
pierwszą część wersetu 3:
„Podobnie starsze kobiety powinny
postępować w sposób bogobojny”.
Wszystkie jesteście bogobojne,
czyli dojrzałe duchowo,
i macie szacunek do Jehowy
i Jego organizacji.
Żeby było jasne, nie mówię,
że jesteście starsze wiekiem.
Wiadomo, że o wieku kobiet
się nie rozmawia.
Ale gdy już udacie się
do swoich zborów,
spotkacie tam siostry,
które będą młodsze od was.
A więc jak
możecie im pomagać?
Werset 4: „Udzielać rad
młodszym kobietom”.
Dostrzegacie swoją rolę?
Jako dojrzałe chrześcijanki
możecie wzmacniać młodsze siostry
i wywierać na nie
stabilizujący wpływ.
Zobaczmy pewien przykład.
Młoda siostra mieszkała z rodzicami,
którzy nie byli Świadkami Jehowy.
Była naprawdę świetną siostrą.
Chociaż zazwyczaj nie miała
problemów z ubiorem,
to czasami jej strój mógłby być nieco
skromniejszy lub bardziej przemyślany.
Wróćmy do definicji wnikliwości.
Jest to „dostrzeganie tego,
czego nie widać na powierzchni”.
Pewne siostry okazały jej
osobiste zainteresowanie
i dowiedziały się,
że ma ograniczony budżet,
a jej rodzice nie zamierzali
wymienić jej całej garderoby
ze względu na zebrania i służbę.
Ta siostra nie potrzebowała rad.
Kilka sióstr zebrało pieniądze
i wzięło ją na zakupy.
I wcale nie chcę tu powiedzieć,
że oznaką wnikliwości są zakupy.
W tym wypadku
po prostu tak wyszło.
Ale czy zauważyliście,
że w obu tych przykładach
pierwszą myślą mogło być
udzielenie komuś rady
na temat chodzenia
na zebrania lub ubioru?
Jednak przyjrzenie się sprawie
i poznanie czyjejś sytuacji
sprawia, że możemy okazać wnikliwość
i rzeczywiście komuś pomóc.
Jako ciekawostkę
dodam, że bracia
przez lata podwozili
na zebrania tę pierwszą siostrę,
a z czasem jej mąż zaczął ją wspierać
i zainteresował się prawdą.
A jeśli chodzi o drugą siostrę,
jej rodzice poznali prawdę.
Jaka płynie z tego lekcja?
Możemy zachęcać drugich,
kiedy okazujemy wnikliwość,
osobiste zainteresowanie
i poświęcamy im czas,
a wtedy Jehowa
nam pobłogosławi.
Zobaczmy, kiedy jeszcze okazywanie
wnikliwości może być wyzwaniem.
Ma to związek
z naszym podejściem do zadań.
Czasami jesteśmy tak skupieni
na swojej pracy,
że nie widzimy, jaki wpływ
ma ona na innych.
Każdy z nas osobiście
lub w zespole ciężko pracuje,
żeby wykonać swoje zadania.
To element wielbienia Jehowy.
Traktujemy to poważnie.
I to dobrze.
Jednak czasami warto spojrzeć
z szerszej perspektywy,
żeby dostrzec, jak nasza praca
wiąże się z tym,
co Jehowa chce osiągnąć
w swojej organizacji.
Wróćmy znowu
do definicji wnikliwości.
Okazywanie jej oznacza
„przetrawienie i poukładanie myśli”,
dzięki czemu
zdobędziemy wiedzę
i będziemy działać
mądrze i skutecznie.
Wydaje się skomplikowane —
„przetrawienie i poukładanie myśli”.
Ale pamiętajcie:
„Komu dużo dano,
od tego dużo będzie się żądać”.
Naszym sukcesem nie jest
po prostu wykonanie swojego zadania.
Oczywiście staramy się to zrobić.
Ale powinniśmy także
pomagać innym osobom lub działom
w wywiązywaniu się z ich zadań.
Dzięki temu będziemy ich wzmacniać
i wywierać na nich stabilizujący wpływ.
Chcemy więc patrzeć
z szerszej perspektywy,
okazywać wnikliwość
i współpracować z innymi —
właśnie wtedy osiągniemy sukces.
Co nam pomoże
przejawiać wnikliwość
i współpracować
z braćmi i siostrami?
Otwórzmy, proszę,
List do Filipian, rozdział 2
i przeczytajmy wersety 3 i 4.
Filipian 2:3, 4:
„Niczego nie czyńcie
z kłótliwości czy z próżności,
ale z pokorą uważajcie innych
za wyższych od siebie.
I miejcie na oku nie tylko
swoje własne sprawy,
ale też sprawy drugich”.
W tych wersetach
chodzi o sprawy duchowe.
W jaki sposób możemy
‘mieć na oku sprawy drugich’?
Przejawiając pokorę.
Bądźmy zainteresowani tym,
co robią inni.
Jehowa zachęca nas do tego,
żebyśmy postrzegali pracę
innych osób lub działów
jako nadrzędną,
ważniejszą od naszej.
Dobra wiadomość —
oni zrobią to samo.
Zastanówmy się przez chwilę.
Jeśli sposób wykonania naszej pracy
negatywnie wpłynie na inny dział,
to czy Jehowie spodoba się
to, co zrobiliśmy?
Wszyscy przecież
działamy dla Niego.
Gdybyśmy opóźniali pracę innych,
to komu w rezultacie
byśmy ją utrudniali?
Przemyślmy to.
Pamiętacie, jak Mojżesz
w Meribie wykonał swoją pracę,
ale nie zdobył
tym uznania Jehowy?
Lekcja dla nas:
Czasami może się nam wydawać,
że nasza praca jest ważniejsza,
trudniejsza, pilniejsza niż innych,
że inni mają łatwiejsze zadanie,
więc powinni nas wspierać,
kiedy ich o to prosimy.
Jednak pokora pomoże nam
współpracować z innymi
i wspólnie szukać rozwiązań
korzystnych dla wszystkich.
Wnikliwość obejmuje
również zdrowy rozsądek.
Chociaż ludzie dbają o zdrowie,
to akurat zdrowego rozsądku
często im brakuje.
My jako słudzy Jehowy
staramy się go przejawiać.
Rozsądek podpowiada nam,
że dobra komunikacja z innymi
pomaga unikać nieporozumień.
Wyobraź sobie,
że potrzebujesz gaśnicy.
Ktoś inny może nie wiedzieć,
czy potrzebujesz jej po to,
żeby wymienić ją na nową,
czy żeby ugasić pożar.
Zdrowy rozsądek podpowiada,
żeby powiedzieć o pożarze,
a dostaniesz
gaśnicę dużo szybciej.
Kontekst ma znaczenie.
Dobra komunikacja
świadczy o wnikliwości.
Jeśli pokornie uznajemy
pracę innych za ważną,
ważniejszą od naszej,
to będziemy działać skutecznie.
I kiedy połączymy to
z pierwszą lekcją
dotyczącą okazywania
osobistego zainteresowania,
to mamy sprawdzoną receptę
na udaną współpracę.
Zamiast działać po swojemu
i oczekiwać, że inni się do nas dostosują,
wspólnie podejmujmy decyzje.
Dzięki temu zachowamy jedność.
Jedność nas umacnia.
Jehowa błogosławi tym,
którzy ze sobą współpracują.
Psalm 133:1 przypomina:
„Jak to dobrze i miło, gdy bracia
mieszkają ze sobą w jedności!”.
Kiedy sami jesteśmy umocnieni,
mamy też właściwe
podejście do zmian.
A zmiany dotyczą
miejsca zamieszkania, terenu,
przydziału służby,
sposobu wykonywania zadań,
wykorzystywanych
narzędzi i technologii.
Mogą one
wywoływać w nas niepokój.
To normalne.
Każdego z was
czekają jakieś zmiany.
A jak możecie wywierać
stabilizujący wpływ w czasie zmian?
Przez chwilę
skupmy się na braciach.
Może się zdarzyć, że będziecie
brali udział w podejmowaniu decyzji,
które wpłyną na czyjeś życie.
Pamiętajcie, że to
wielka odpowiedzialność.
Dopilnujcie, żeby ta decyzja
podobała się Jehowie.
Wnikliwość pomoże wam umacniać
tych, których sytuacja się zmienia.
W jaki sposób?
Otwórzmy Izajasza, rozdział 60.
Rozdział 60, werset 17.
„Miedź zastąpię złotem,
żelazo zastąpię srebrem,
drewno — miedzią,
a kamień — żelazem.
[Zwróćmy uwagę
na kolejne słowa:]
Twoim nadzorcą ustanowię pokój,
a zwierzchnikiem — prawość”.
Wiemy, co te słowa oznaczają.
Jehowa mówi, że to On
zaprowadzi zmiany.
I widzimy to obecnie.
Można odnieść wrażenie,
że każdego tygodnia coś się zmienia.
Jehowa powoduje, że tak
się dzieje — i to dobrze.
Miedź to świetny metal,
ale złoto jest lepsze.
Cieszymy się, że Jehowa tak robi.
Jednak pewne zmiany
mogą wzbudzać w nas niepokój.
Ale będzie dobrze.
Damy sobie radę.
Pomyślmy o zmianach,
które mogą nadejść.
Jeśli do obsługi nowej,
wydajniejszej maszyny drukarskiej
potrzeba mniej ludzi,
oczywiste jest,
że będziemy mieć
zmiany w przydziałach.
Z jakim nastawieniem
do nich podejdziemy?
Co nam może pomóc?
Jehowa obiecał ‛ustanowić
naszym nadzorcą pokój,
a zwierzchnikiem — prawość’.
Czyli to wy, bracia,
możecie pomóc innym
poradzić sobie ze zmianami.
Co możemy
powiedzieć o prawości
i o tym, jak Jehowa
postrzega swoich sług i o nich dba?
Zobaczmy Hebrajczyków 6:10.
Hebrajczyków 6:10:
„Przecież Bóg nie jest nieprawy
i nie zapomni o waszej pracy
oraz o miłości, którą okazaliście
Jego imieniu przez to,
że usługiwaliście świętym
i w dalszym ciągu tak robicie”.
Ciekawa myśl.
Jehowa byłby nieprawy, gdyby
zapomniał o naszych wysiłkach.
Ktoś mógłby uważać,
że przez zmiany
nikt nie będzie pamiętać
o jego ciężkiej pracy.
Ale tak nie jest —
nigdy nie zapominamy o ludziach.
Dzięki prawości, nawet kiedy
dochodzi do zmian
lub wprowadzane są usprawnienia —
z miedzi na złoto —
wciąż pamiętamy
o naszych współpracownikach
i o tym, co do tej pory zrobili.
Staramy się okazywać im
wyrozumiałość i współczucie.
Jako nadzorcy nie możemy mieć
klapek na oczach
i skupiać się jedynie na zadaniach.
Żeby działać stabilizująco na innych,
musimy dobrze ich znać.
Zastanówmy się
nad kilkoma pytaniami:
Czy wychodzę z biura, żeby
porozmawiać z braćmi i siostrami?
Czy pytam o ich rodziny,
wyzwania, opinie i sugestie?
Może dowiemy się, że jedni
są zadowoleni z jakiejś zmiany,
a inni nie.
Czy wiem, w której grupie
znajduje się dana osoba,
i jak jej pomóc?
Nie chodzi o to,
że nie wprowadzimy zmiany
tylko dlatego, że komuś
się ona nie podoba.
Jehowa powiedział,
że będą usprawnienia,
ale On nigdy nie zapomina
o ciężkiej pracy i o miłości swoich sług.
I my też nie zapominamy.
Wspieramy braci w czasie zmian.
I zyskujemy tym uznanie Jehowy.
Siostry też mogą być
wielką pomocą w czasie zmian.
Kiedy osobiście ich doświadczycie,
wasze pozytywne nastawienie
i wsparcie wpłyną na innych stabilizująco.
Gdy dowiecie się
o nadchodzącej zmianie
i zrozumiecie, co bracia
próbują osiągnąć,
możecie pomóc im wprowadzić ją
w życie w najlepszy możliwy sposób.
To tylko kilka dziedzin,
w których wnikliwość
pomaga nam zyskiwać
przychylność Jehowy
i wywierać stabilizujący
wpływ na innych.
Okazujmy zainteresowanie innym
i naprawdę ich słuchajmy.
Pokornie uznawajmy ich pracę
za ważniejszą od naszej.
To pomoże nam skutecznie
z nimi współpracować
i będzie sprzyjało jedności.
Wspierajmy więc braci i siostry
w czasie zmian.
Wnikliwość pomaga nam
skutecznie pełnić służbę dla Jehowy
i pragniemy, żebyście i wy jak najlepiej
wywiązywali się ze swoich zadań.
Jehowa dokonuje na naszych
oczach wielkich rzeczy
i mamy przywilej służyć naszemu
wspaniałemu Bogu w raju duchowym.
Nie chcemy, żeby
ktokolwiek go opuścił,
ale żeby mogło się w nim
znaleźć jak najwięcej osób.
Drodzy studenci
158 klasy Szkoły Gilead,
otrzymaliście niezwykłe szkolenie.
Wykorzystajcie tę wspaniałą możliwość,
która się przed wami otwiera,
żeby wspierać braci i siostry
i się o nich troszczyć.
Kochamy was
i jesteśmy przekonani, że wciąż
będziecie okazywać wnikliwość
i zjednywać sobie
przychylność Jehowy.
Teraz przed nami bardzo
ekscytująca część programu.
Pewnie zauważyliście koperty,
które leżą na stole.
Oczywiście nie są to
zwykłe koperty.
Znajdują się w nich wyczekiwane dyplomy
dla naszych drogich studentów.
Jak tylko je otrzymają,
przestaną być studentami.
Staną się absolwentami —
absolwentami Szkoły Gilead.
A więc serdecznie zapraszamy
każdego z nich do odebrania dyplomu.
Davidzie, możesz zaczynać.
Brat Abreu wraca
do Biura Oddziału w Dominikanie.
Brat Aimé wraca
do Biura Oddziału w Haiti.
Brat Alatorre został skierowany
do Biura Oddziału w USA.
Brat i siostra Arencibia wracają
do Biura Oddziału w USA.
Brat Arulappa jedzie
do Biura Oddziału w Sri Lance.
Brat i siostra Barrett wracają
do Biura Oddziału w Mikronezji.
Brat Bundavica wraca
do Biura Oddziału w Chorwacji.
Brat i siostra Carrillo wracają
do Biura Oddziału w Peru.
Brat i siostra Connell wracają do Biura Oddziału
w Demokratycznej Republice Konga.
Brat Dallmann wraca
do Biura Oddziału Europa Środkowa.
Brat François został skierowany
do Biura Oddziału w Mozambiku.
Brat Gołąb wraca
do Biura Oddziału w Polsce.
Brat i siostra Gratrix pojadą
do Biura Oddziału w Japonii.
Brat i siostra Hadad wracają
do Biura Oddziału w Paragwaju.
Brat i siostra Iewago wracają
do Biura Oddziału w Papui Nowej Gwinei.
Brat Katsantonis wraca
do Biura Oddziału w Grecji.
Brat i siostra Koch wracają
do Biura Oddziału w Chile.
Brat Mattusch wraca
do Biura Oddziału Europa Środkowa.
Brat i siotra Momo wracają
do Biura Oddziału w Kamerunie.
Brat Musona wraca
do Biura Oddziału w Zimbabwe.
Brat Muthami wraca
do Biura Oddziału Afryka Wschodnia.
Brat Ndayisaba wraca
do Biura Oddziału w Rwandzie.
Brat Njewa wraca
do Biura Oddziału w Malawi.
Brat Ortega wraca
do Biura Oddziału w Hiszpanii.
Brat i siostra Pawłow wracają
do Biura Oddziału w Bułgarii.
Brat i siostra Peinado wracają
do Biura Oddziału w Wenezueli.
Brat i siostra Pijalović wracają
do Biura Oddziału w Chorwacji.
Brat i siostra Raymond wracają
do Biura Oddziału w Trynidadzie i Tobago.
Siostra Şiriner wraca
do Biura Oddziału w Turcji.
Brat Székely wraca
do Biura Oddziału na Węgrzech.
Brat i siostra Uriarte wracają
do Biura Oddziału w Birmie.
Brat van der Veen wraca do Biura Oddziału
w Demokratycznej Republice Konga.
Siostra Waichigo wraca
do Biura Oddziału Afryka Wschodnia.
Brat i siostra Youquoi wracają
do Biura Oddziału w Liberii.
To było bardzo ekscytujące.
Ja miałem łatwiejszą część.
Pamiętam ostatni raz, kiedy miałem
zaszczyt być przewodniczącym...
jakieś pięć lat temu.
To była 148 klasa,
krótko przed wybuchem pandemii.
Nie mogłem wtedy
uścisnąć nikomu dłoni —
mogłem co najwyżej
przywitać się z braćmi łokciem.
Bardzo się cieszę,
że tym razem
mogłem uścisnąć dłonie
kochanym absolwentom
i pogratulować im
w tej przełomowej chwili.
Przyjrzyjmy się teraz całej klasie.
Wszyscy jesteśmy
z was bardzo dumni.
Wiele dobrego już za wami,
ale jesteśmy przekonani,
że równie dobrze wywiążecie się
z przyszłych zadań.
Wydaje mi się, że nadszedł czas,
żeby brat Senad Pijalović
...nie wiem,
czy dobrze to wymówiłem...
na szczęście brat Schafer
zajmował się nazwiskami.
Brat Senad Pijalović
przeczyta teraz list od klasy.
„Do Ciała Kierowniczego:
Bardzo Was kochamy
i dziękujemy za niezwykły
przywilej nauki w Szkole Gilead.
Każdy z nas odczuł Waszą
lojalną miłość i gościnność.
Wiedzieliśmy, że to szkolenie od Jehowy
będzie wspaniałym przeżyciem.
Ale jak czytamy w Efezjan 3:20,
‛On uczynił nieskończenie więcej
ponad to, co sobie pomyśleliśmy’.
Osobowość Jehowy i Jezusa
jasno świeciła z kart Biblii.
Jeszcze lepiej zrozumieliśmy,
jak bardzo kochają Oni ludzi.
To głęboko poruszyło nasze serca.
Nigdy nie zwątpimy w Ich miłość
i jesteśmy zdecydowani naśladować ją
w relacjach z innymi.
To szkolenie było
pięknym darem od Jehowy.
Nasi wykładowcy,
niczym kochający, czuły ojciec
korzystali ze Słowa Bożego,
żeby wyposażyć nas
do przyszłych zadań.
Jesteśmy bardzo wdzięczni
za poświęcony nam czas,
który w nieopisany sposób
wzbogacił naszą naukę.
Dziękujemy za Waszą
osobistą troskę i oddanie,
z jakim wywiązujecie się
z licznych, niełatwych zadań.
Odnieśliśmy też mnóstwo
korzyści z wykładów i wizyt
pomocników
Komitetów Ciała Kierowniczego
i innych zaproszonych
wykładowców.
W ten sposób Jehowa
skomponował piękną symfonię,
która trwale zapisała się
w naszych sercach
i będzie wybrzmiewać
przez całe nasze życie.
Wiele nauczyliśmy się też
poza salą lekcyjną
od naszej kochanej rodziny Betel,
która okazała nam niezwykłą
miłość, szczodrość i gościnność.
Dzięki niej mogliśmy
jeszcze lepiej dostrzec
wspaniałe przymioty
naszego Stwórcy,
a to sprawiło, że sami
pragniemy okazywać
taką serdeczną miłość
innym sługom Jehowy.
Gdy myślimy o tych
wszystkich błogosławieństwach,
przychodzi nam na myśl
Psalm 116:12:
‛Czym się odwdzięczymy Jehowie
za całe dobro, które nam wyświadczył?’.
Wiemy, że nigdy nie będziemy w stanie
w pełni odwdzięczyć się Jehowie,
dlatego chcemy naśladować
nastawienie Rebeki
i na każde zadanie
odpowiadać ‚Tak, chcę’.
Niełatwo nam myśleć o wyjeździe,
bo bardzo tu wszystkich pokochaliśmy.
Ale jesteśmy gotowi
wykonywać wolę Jehowy
i wprowadzać w życie to,
czego się nauczyliśmy.
Pragniemy okazać się godni zaufania,
którym nas obdarzyliście.
Z wyrazami miłości,
158 klasa Szkoły Gilead”.
To był bardzo piękny list,
który wyraźnie pokazał
uczucia w waszych sercach.
Mówicie, że pięć miesięcy
z nami dało wam radość —
nam też sprawiło to przyjemność.
Bez wątpienia wszyscy
poczuliśmy się niezwykle zachęceni.
Jeszcze na chwilę chciałbym wrócić
do słów z Mateusza 5:13,
gdzie Jezus powiedział:
„Wy jesteście solą ziemi”.
My również tak o was myślimy.
W przemówieniu omawialiśmy
różne zastosowania soli.
Na przykład jest przyprawą,
środkiem bakteriobójczym
i antyseptykiem
i ma też właściwości konserwujące.
Ale jest jeszcze jedna rzecz,
o której chciałbym teraz powiedzieć —
jej wartość.
Sól jest bardzo cenna.
W leksykonie
Wnikliwe poznawanie Pism
czytamy, że „ludzie nie zawsze
mieli do niej łatwy dostęp.
Toczono o nią wojny
i z jej powodu wybuchały rewolucje.
W starożytnych Chinach sól
ustępowała wartością jedynie złotu.
Żeby ją zdobyć, sprzedawano
w niewolę żony i dzieci.
Żołnierze rzymscy otrzymywali
pieniądze na zakup soli,
określane słowem salarium,
co stanowiło odpowiednik żołdu”.
Mimo że w czasach Jezusa sól była
łatwo dostępna, on znał historię,
wiedział, że kiedyś nie była taka
powszechna i dlatego bardzo cenna.
W czasach Jezusa
sól pozyskiwano
z solnych wzgórz
w okolicach Morza Martwego
oraz przez odparowywanie
wody z tego morza.
Wygląda na to, że ówcześni ludzie
mieli jej pod dostatkiem.
Jezus z pewnością dobrze
znał historię, ale wiedział też,
jaką wartość ma sól,
chociaż była łatwo dostępna.
Dobrze wiedział, że zwykła sól
może mieć wiele zastosowań.
W naszych czasach
też jest bardzo potrzebna.
Kolejna ciekawostka,
którą Jezus z pewnością znał,
dotyczy ciała ludzkiego.
Przeciętny człowiek ma w sobie
prawie ćwierć kilograma soli.
Jezus jako
„mistrzowski wykonawca”,
który brał udział w stwarzaniu
wszystkiego, również ludzi,
dobrze wiedział,
że taka ilość soli
jest niezbędna
do funkcjonowania organizmu.
Niedobór soli może wywoływać
poważne objawy,
na przykład: nudności, dezorientację,
skurcze mięśni, drgawki,
obrzęk mózgu, śpiączkę,
a w ciężkich przypadkach nawet śmierć.
Skoro Jezus tak ściśle współpracował
z Jehową przy stwarzaniu ludzi,
na pewno zdawał sobie
z tego sprawę.
Jak już mówiliśmy,
słowa Jezusa to komplement.
Jesteście cenni.
My też tak o was myślimy.
Jesteście niezwykle wartościowi
i bardzo was kochamy.
Ogromnie cenimy to, co już
zrobiliście, i nie mamy wątpliwości,
że dokonacie jeszcze
wielu wspaniałych rzeczy.
Chcielibyśmy zakończyć
słowami modlitwy
zapisanej w 6 rozdziale
Księgi Liczb:
„Oby Jehowa ci błogosławił
i cię strzegł.
Oby Jehowa
patrzył na ciebie z aprobatą
i okazywał ci przychylność.
Oby Jehowa zwrócił ku tobie
swoją twarz i obdarzył cię pokojem”.
Tego życzymy każdemu z was,
52 absolwentom 158 klasy.
Jesteśmy przekonani,
że absolwenci będą
prawdziwym błogosławieństwem
w swoich przydziałach.
Już wkrótce w serwisie jw.org
oraz aplikacji JW Library®
będą dostępne pozostałe
przemówienia z tej uroczystości.
Na koniec odwiedzimy
naszych braci w Zimbabwe.
Ten kraj śródlądowy ma trzy
różne strefy klimatyczne:
łagodną na płaskowyżu
w centralnej części kraju,
gorącą i suchą
w Dolinie Zambezi
oraz zimną i deszczową
w Górach Wchodnich.
Zimbabwe jest też różnorodne
pod względem językowym —
ma aż 16 języków urzędowych.
W całym kraju uprawia się kukurydzę,
która ma szerokie zastosowanie.
Tutejsi mieszkańcy
gotują ją, prażą
czy fermentują, żeby przygotować
napój zwany mahewu.
Jednym z podstawowych
dań jest sadza.
Biała kukurydza
jest ucierana na mąkę,
następnie powoli gotowana,
aż powstanie gęsty kleik,
który tradycyjnie je się rękami.
Sadza świetnie komponuje się
z nóżkami wołowymi,
stekiem czy warzywami
w sosie orzechowym.
Dobra nowina pojawiła się
w Zimbabwe na początku XX wieku.
Literatura biblijna
zaczęła docierać do kraju
dzięki pracownikom migrującym
z Malawi i Afryki Południowej.
Wkrótce potem powstały
grupy studium Biblii,
a jeden z pierwszych głosicieli,
Nason Mukaronda,
został ochrzczony w 1924 roku.
Krótko potem
władze zaniepokojone
powstawaniem międzyrasowych
grup wyznaniowych
zaczęły się sprzeciwiać
i w 1940 roku
cała literatura
została obłożona zakazem.
Pomimo wielu aresztowań
i spraw sądowych
nasi bracia pozostali niezłomni,
a sześć lat później
zakaz został zniesiony.
Dobra nowina o Królestwie
dalej się rozprzestrzeniała
aż do wybuchu wojny
w latach siedemdziesiątych.
Wielu braci trafiło wtedy
do więzienia za neutralność.
To jest Biblia, którą bracia
odsiadujący wyrok
przekazywali sobie nawzajem.
Na szczęście w ostatnich
kilku dziesięcioleciach
zbory mogły cieszyć się pokojem.
Obecnie 50 000 głosicieli
prowadzi przeszło
103 000 kursów biblijnych!
Taką gorliwość można
zobaczyć na przykład
w zborze Waterfalls
w stołecznym Harare.
Bracia spotykają się w pierwszej
wybudowanej w tym kraju Sali Królestwa.
Ten zbór prowadzi jakieś
200 kursów biblijnych
i chce przekazać nam
teraz pewną wiadomość.
Tłumacząc z jezyka szona,
powiedzieli:
„Jak się macie?
Kochamy was wszystkich!”.
My również przesyłamy wam
dużo miłości.
To była audycja JW Broadcasting
z Biura Głównego Świadków Jehowy.

JW Broadcasting — grudzień 2025: Zakończenie nauki przez 158 klasę Szkoły Gilead